“Kun darahon kamo sa mga sinagoga o sa atubangan kan mga gobernador o mga kagsakop, dai kamo mahadit kun paano o kun ano an saindong isisimbag o kun ano an saindong sasabihon.
Maabot an panahon—asin uya na ngunyan—na magkakasiriblag kamo, mapuruli kamo sa saindong mga harong, dangan babayaan nindo akong nagsosolo. Alagad dai ako nagsosolo, huli ta kaiba ko an Ama.
Alagad sinabihan ko sinda na bakong kaugalean kan mga Romano na maghatol sa kiisay man kun dai ngona hampangon kan isinusumbong an mga nagsusumbong, dangan makapagdepensa siya tumang sa mga sumbong saiya.
Hilinga kun ano an nagin bunga kan kamondoan na hale sa Dios: nagin kamong mahigos saka maigot sa pagpatotoo na mayo kamo nin sala. Naanggot kamo, nahandal, nagmawot, naghinigos asin naghingowa na mapadusahan an nagkasala. Kaya ipinahiling nindo na mayo kamo nin sala sa bagay na ini.
An iba bakong tudok sa puso na ipinaghuhulit si Cristo, kundi para sa sadiri nindang karahayan; nag-iisip sindang orog akong masakitan mantang nasa bilanggoan.
Maninigo na siring kaini an namamatean ko dapit saindo huli ta danay kamong nasa puso ko. Huli ta kamo gabos nakihiras sako sa biyayang ini na itinao sako nin Dios, maski ngunyan na nasa bilanggoan ako, asin siring man kaidto kan ako talingkas sa pagdepensa saka sa pagpatotoo kan Marahay na Bareta.
Namoot na si Demas sa gawe kan kinaban, kaya binayaan niya ako; nagduman siya sa Tesalonica. Si Crescente nagduman sa Galacia, asin si Tito sa Dalmacia.
Galangan nindo sa saindong puso si Cristo bilang Kagurangnan. Magin andam kamo sa gabos na oras sa pagsimbag sa kiisay man na maghagad saindo nin paliwanag dapit kan paglaom na yaon saindo.