2 An Dios nagsasabi: “Dinangog taka sa tamang panahon, tinabangan taka sa aldaw nin kaligtasan.” Maghinanyog kamo! Ngunyan an tamang panahon; ngunyan an aldaw nin kaligtasan!
Alagad para sako, mamimibi ako saimo, Kagurangnan. O Dios, sa panahon na saimong pagmarahayon, simbaga ako huli kan danay mong pagkamoot; huli ta ika maimbod sa saimong panuga.
An Kagurangnan nagsasabi sa saiyang banwaan, “Pag-abot kan panahon sa pagligtas saimo, mawiwilihan taka asin sisimbagon ko an saimong agrangay. Babantayan saka iingatan taka, asin sa paagi mo makikipagtipan ako sa gabos na banwaan. Papaerokon taka giraray sa saimong daga na ngunyan raot.
Sinugo niya ako tanganing ipagrukyaw na duminatong na an panahon kan pagligtas nin Kagurangnan sa saiyang banwaan, asin kan pagkadaog kan saindang mga kaiwal. Sinugo niya ako tanganing rangahon an mga nagmomondo,
“Pag-agi ko giraray, nahiling kong panahon na tanganing mamoot ka. Tinahoban ko kan sakong alikboy an huba mong hawak, saka nanuga akong mamomotan taka. Nakipagtipan ako saimo kaya nagin sadiri taka.” Ini an tataramon nin Kagurangnan Dios.
Mantang an tataramon na “ngunyan na aldaw” sa kasuratan ipinapanongod pa sato, magpatarabang-tabang kamo aroaldaw sa pagpakosog kan saindong boot, tanganing mayo saindong madaya kan kasalan saka magin matagas an payo.
Nagtalaan giraray an Dios nin saro pang aldaw, “Ngunyan.” Pakalihis nin halawig na panahon, nagtaram an Dios sa paagi ni David sa nasambit sa kasuratan, “Ngunyan, kun madangog nindo an saiyang tingog, hare pagpatagasa an saindong mga puso.”