17 എന്തൊണ്ണാ അവറെ കോപത്തിലെ നാളിൽ വരിനതെ ഏത്തെടുത്ത് നിപ്പേക്ക് ആരുനാലെ മുടിഞ്ചോകും?”
അതുനാലെ വരുകേക്കിരുക്കിനെ ഇം കാരിയങ്കാട്ടിൽ നുണ്ണും തപ്പിച്ചോകേക്കും മനിശനായ് വന്തെ തെയ്വ മകനുക്ക് മില്ലോട് നിക്കേക്കൊള്ളെ തിരാണി കിടപ്പേക്കുചൂട്ടി വായാതികിട്ട് എപ്പണും കെവുനമാ ഇരിൻ” ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
ഒണ്ണാ തെയ്വത്തിലെ ഇം കനിവെ തിക്കിലാതെ നിൻ മനശ് കടിനപ്പടുകേം നിൻ മനം തിരുമ്പാതെ ഇരുക്കിനനാലേം നീ തെയ്വത്തിലെ കോപമെ വലിച്ച് വയ്ക്കിനെ. എന്തൊണ്ണാ എല്ലാരാം നായം വിതിക്കേക്ക് തെയ്വം ഒരു നാളെ വച്ചിരുക്കിനെ.
തെയ്വം കൊടുത്തെ അതികാരത്തിൽ നിലെ നില്ലാതെ ഉടവനുടവൻ ഇടമെ വുട്ടൊറിഞ്ച് പോയെ തൂതരുകാടെചൊല്ലി നിങ്കെ നിനച്ചോനിൻ. അവറളെ നായമിടിനെ അം ചരിയാനെ നാളേക്കുചൂട്ടി എണ്ണെണ്ണേക്കുമൊളെള ചങ്കിലീൽ പടുത്തി ഇരുട്ടിൽ ഇട്ടിരുക്കിനെ.
ചാതികാട്ടുക്ക് കൂശ് വന്തെ; നിൻ കോപമും ഉറയ്ങ്കെ. ചത്തവേരാളെ നായം വിതിപ്പേക്കും നിൻ പണ്ണക്കാറായാനെ പലകപ്പാട്ടുകാറാക്കും ചുത്തമാനവേരാക്കും ചുറിയതും വലിയതുമാനെ നിൻ ചാമിക്കാറാക്ക് കൂലിയെ കൊടുക്കേക്കും പൂമിനാടെ നാശമെ ചെയ്യിനവേരാളെ നാശമാക്കേക്കൊള്ളെ കാലം വന്തേയെ.
ഇം പേയ്കാട് വൻ അരിശുകങ്കാടെ ചെയ്യെ; അവറെ വൻ ചക്കിതി ഒള്ളെ തെയ്വത്തിലെ വൻ നാളിലെ പടേക്കുചൂട്ടി പൂമിനാട്ടിൽ ഒള്ളെ എല്ലാ രാശാക്കൻമാരുകാടാം ചേത്ത് വയ്പ്പേക്ക് മൊത്തമാ പുറപ്പട്ടെ.