14 ഉശിരു മരത്തിൽ നുൺ കനിയെ തിൻബേക്കും പട്ടണത്തിലെ വാതൽ വശീക്ക് കടക്കിളത്തുക്കും ഉടവുറെ അങ്കികാടെ ചപ്പിനവേരാ ഓകമൊള്ളവേരാ.
അതുനാലെ ഏശു പിന്നേം അവറാത്തുകാക്ക് ചൊല്ലിയത്, “ഏൻ മെച്ചക്കമാ നിങ്കകാക്ക് ചൊന്നെ, ഏൻ ആടുകാട് വാതൽതാൻ.
ഏൻ വാതലാനെ; ആരൊണ്ണാലും എന്നോടെ അകത്തുക്ക് വന്താ രച്ചപ്പടും; അവറെ അകത്തുക്ക് വരുകേം പുറത്തുക്ക് പോകേം മേയ്കേക്കൊളെള മന്തയെ കണ്ടു പുടിക്കേം ചെയ്യും.
പിന്നേം ഏശു, “നിങ്കെ എൻകാൽ ആത്തിരമോടെ ഇരുക്കിനതൊണ്ണാ എൻ കൽപ്പനകാടെ പാലിക്കും.
അത്തുക്ക് ഏശു അവൻകാക്ക്, “വശീം ചത്തിയമും ഉശിരും ഏൻതാൻ; ഏൻനാലെ അല്ലാതെ ആരുക്കും തകപ്പൻകാക്ക് പോകേക്ക് മുടിയാത്ത്.
നീ നങ്കെ തകപ്പനാനെ ആക്കോവക്കാട്ടീം വലിയവനീ? അം വലിയോരുതാൻ എങ്കാക്ക് ഇം കിണരെ തന്തത്; അവനും അവൻ മക്കളും അവറെ ചീവാതികാടും ഇത്തിൽ നുൺതാൻ തണ്ണിയെ കുടിച്ചി വരുമത്” ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
പരിച്ചേതനെ ഏത്തതോ ഇല്ലയോ ഒണ്ണതില്ലെ, തെയ്വ കൽപ്പനേ പാലിക്കിനതീ ഒണ്ണതുതാൻ മുയ്ക്കമാനെ കാരിയം.
ഒണ്ണാ നിങ്കെ ഇകനെ ചെയ്യിനതുനാലെ മനശുറപ്പ് നാത്തെ ഒരാക്ക് ഒരു നിലേലും തടങ്കൽ ആകാതിരുപ്പേക്ക് നോയ്ക്കോകോണും.
ഇനിയോരു അപ്പോശ്ത്തലരുകാടുവോലേം കരുത്താവിലെ തമ്പിയേരുകാടുവോലേം കേപ്പാവുവോലേം നമ്പിക്കെ ഒള്ളെ പെണ്ണും മത്തും നടപ്പേക്ക് എങ്കാക്ക് അവകാശം നാത്തതീ?
എന്തൊണ്ണാ കിരിശ്ത്തു ഏശുവിലെ കൂട്ടായ്മേൽ ഇരുക്കിനവോളെ പരിച്ചേതനെ ഏൽക്കിനത്തിലോ ഏലാതെ ഇരുക്കിനത്തിലോ കാരിയമില്ലെ; കിരിശ്ത്തു ഏശുവിലൊള്ളെ നങ്കെ നമ്പിക്കെ വെളിവാനത് നങ്കെ തെയ്വത്തുകാലും മനിശൻകാലും കാട്ടിനെ ആത്തിരംനാലെ താൻ.
ഇം ആശയോടെ ഇരുക്കിനവനെല്ലാം കിരിശ്ത്തു ചുത്തമാനവനായ് ഇരുക്കിനവോലെ ഉടവനമാം ചുത്തമായ് കാക്കിനെ.
അവൻ കൽപ്പനേലെ ചട്ടപ്പടീൽ നടക്കിനതാൻ തെയ്വത്തുകാൽ ഒളെള ആത്തിരം; അവൻ കൽപ്പനെ പാലിപ്പേക്ക് കൂടാത്തതില്ലെ.
ആത്തുമാവ് ശവകാട്ടുകാൽ ചൊന്നതെ എന്തനേത്തൊൺ കോപ്പേക്ക് മനമൊള്ളവൻ കോക്കട്ടെ. വെറ്റി നേടിനവനുക്ക് ഏൻ തെയ്വത്തിലെ തോട്ടത്തിലെ ഉശിരൊള്ളെ മരത്തിലെ കനിയെ തിൻബേക്ക് കൊടുക്കും.”
അത്തുക്ക് നട്ടമാനെ വൻ മതിലും അത്തിൽ പന്നണ്ട് വാതലുകാടും വാതലുകാട്ടിൽ പന്നണ്ട് തൂതരുകാടും ഒണ്ട്; ഇശ്രവേൽ മക്കളിലെ പന്നണ്ട് ചാതീലേം പേരാം വാതലുകാട്ടിൽ കൊത്തിയിരുക്കിനെ.
ചുത്തം നാത്തതൊണ്ണും അത്തിൽ കടകാത്ത്. കുഞ്ചി ആട്ടിലെ തെയ്വത്തുകാലെ ഉശിരൊള്ളെ പൊത്തകത്തിൽ എളുതിയിരുക്കിനവേരാക്കല്ലാതെ കെട്ടതെ ചെയ്യിനതും നരിയെ ചൊന്നതുമാനെ ആരുക്കും അക്ക് പോകേക്ക് കൂടാത്ത്.
“കോളിൻ, ഏൻ പുടീയൊൺ വരിനെ; ഇം പൊത്തകത്തിലെ പലകപ്പാട്ടുകാടെ പാലിക്കിനവൻ ഓകമൊള്ളാ” ഒൺ ഏശു ചൊന്നെ.
“ഏമാനുക്കു തിക്കിനൊള്ളതാനേ?” ഒൺ ഏൻ ചൊല്ലിയത്തുക്ക്, അവൻ എൻകാൽ ചൊല്ലിയത്, “ചേരെ ചരിയാനെ ചിക്കേൽ ഇരുന്ത് വന്തവേരാതാൻ; കുഞ്ചി ആട്ടിലെ ഇലത്തത്തിൽ ഉടവുറെ അങ്കിയെ ചപ്പി വൊളുക്കെ വച്ചിരുക്കിനെ.