23 പട്ടണത്തിൽ വെട്ടമായ് ഇരുപ്പേക്ക് പെയ്തും തിങ്കേം തേവയില്ലെ; തെയ്വത്തിലെ മകിമെ അത്തുക്ക് വെട്ടമെ കൊടുക്കിനെ; കുഞ്ചി ആട് അത്തിലെ വിളക്ക് താൻ.
മനിശൻ മകൻ ഉടയാ തന്താര് മകത്തത്തിൽ ഉടയാ തൂതരും മത്തും വരും; അന്നേരം ഒവ്വൊരാക്കും ഉടവനുടവൻ ചെയ്തീക്ക് തകുന്തെ കൂലി കിടയ്ക്കും.
തിശനാതെ പാപമെ ചെയ്നടക്കിനെ ഇക്കാലത്തിൽ ആരൊണ്ണാലും എന്നാം എൻ വശനങ്കാടാം നിനച്ച് വെക്കപ്പട്ടാ, മീത് ഇരുക്കിനെ എൻ തകപ്പൻ അതികാരത്തോടേം ചക്കിതിയോടേം ചുത്തമാനെ തൂതരും മത്തും വരും. അവ്വോളെ മനിശനായ് വന്തെ ഏനും അവറളെ നിനച്ച് വെക്കമെ നിനയ്ക്കും.”
അവൻ എകൂതരല്ലാത്തവേരാക്ക് തെയ്വമെ വെളിപ്പടുത്തി കൊടുക്കേക്കൊള്ളെ വെളിച്ചമും നിൻ ആളുകയാനെ ഇശ്രവേലിയരുക്ക് മകത്തമും താൻ.”
വശനം മനിശനിലെ ഉരുവത്തിൽ ഇരക്കമും ചത്തിയമും നുറഞ്ചവനായി നങ്കെ ഇടേൽ വന്ത് കുടിയിരുന്തെ. തകപ്പനിലെ ഒരേ ഒരു മകൻ ഒണ്ണെ നിലേക്ക് അവനുക്ക് കിടച്ചെ മകിമയെ എങ്കെ കണ്ടെ.
തെയ്വമെ ആരും ഒരുനാളും കണ്ടതില്ലെ; ഒണ്ണാ തകപ്പനുക്ക് പക്കത്തിൽ ഇരുക്കിനെ മകനാനെ തെയ്വം മട്ടുംതാൻ തകപ്പനാനെ തെയ്വമെ നങ്കാക്ക് വെളിപ്പടുത്തി തന്തിരുക്കിനത്.
അം വശനത്തിൽ ഉശിരൊണ്ടായെ; അം ഉശിരു മനിശെ മാനടവനുക്കെല്ലാം വെളിച്ചം കൊടുത്തെ.
എല്ലാ മനിശരുകാട്ടുക്കും വെളിച്ചമെ തരിനെ ചത്തിയത്തിലെ വെളിച്ചം ഉലകത്തുക്ക് വന്തുകിട്ടേയിരുന്തെ.
“തകപ്പനേ, നീ എനക്ക് തന്തിരുക്കിനവേരാ ഏൻ ഇരുക്കിനെ ഇടത്തിൽ എൻ കൂട്ടത്തിൽ ഇരുക്കേക്കും ഉലകം പടയ്ക്കിനത്തുക്ക് മിന്നേ നീ എൻകാൽ ആത്തിരമായ് ഇരുന്തനാലെ നീ എനക്ക് തന്തിരുക്കിനെ മകത്തമെ കാൺമ്പേക്ക് ഏൻ ആശിക്കിനെ.
പളിച്ചൊൺ വെട്ടമടിച്ചനാലെ എൻ കൺ തോണാതായേയെ; അകനെ എൻ കൂട്ടത്തിൽ വന്തവേരാ എൻ കയ്യപുടിച്ചുതാൻ തെമശ്ക്കോശുക്ക് കൊണ്ടേയത്.
ചേരെ പെണ്ണാളും മത്തും പളകാപ്പോയനാലെ ചുത്തമാനവേരാതാൻ. കുഞ്ചി ആട് പോനാനെല്ലാം അവറെ അവനുക്ക് പുറകോടേ പോകേം ചെയ്യിനെ; അവറളെ തെയ്വത്തുക്കും കുഞ്ചി ആട്ടുക്കുംചൂട്ടി തലകനിയായ് മനിശെ മാനടവനിടേൽ നുൺ വിലേക്ക് വായ്ങ്കി കൊടുത്തിരുക്കിനെ.
പിന്നെ വൻ അതികാരമൊള്ളെ വോറൊരു തൂതൻ മേലോകത്തിൽ നുൺ ഉറങ്കി വരിനതെ ഏൻ കണ്ടെ; അത്തിലെ വെട്ടത്തിൽ പൂമി പളപളത്ത് മിനിയ്ങ്കെ.
അം പട്ടണം തെയ്വത്തിലെ മകിമേൽ തെളിഞ്ചിരുന്തെ. അത് വിലയൊള്ളെ കല്ലുകാട്ടുക്ക് തകുന്ത് കണ്ണാടിവോലെ തെളിഞ്ചെ ശൂരിയകാന്തമ്പോലതാൻ.
അത്തിലെ വാതലുകാടെ പകൽ നേരത്തിൽ അടയാത്ത്; എന്തൊണ്ണാ റാവ് അങ്ക് നാത്തതാനെ.
ഇനിയിരുന്ത് റാവൊണ്ടാകാത്ത്; തെയ്വമാനെ കരുത്താവ് അവറളേത്തിൽ വെളിച്ചമായ് വിളങ്കിനനാലെ ഇനി വിളക്കിലെ വെട്ടമോ പെയ്തിലെ വെളിച്ചമോ അവറാത്തുക്ക് തേവയില്ലെ. അവറെ എണ്ണേക്കും രാശാക്കൻമാരായ് അതികാരം നടത്തും.
പിന്നെ കോയിമെ കട്ടിലുകാൽ നാല് ചീവാതികാട്ടുക്കും മൂപ്പരുകാട്ടുക്കും നടുവയെ അറുക്കപ്പട്ടതുവോലെ ഒരു കുഞ്ചി ആട് നിക്കിനതാം ഏൻ കണ്ടെ; അത്തുക്ക് ഏളു കൊമ്പും ഏളു കണ്ണും ഒണ്ടായെ; പൂമിനാട്ടിലെ എല്ലാ അത്തത്തുക്കും കടത്തിവുട്ടിരുക്കിനെ ഏളു തെയ്വ ആത്തുമാവുകാടുതാൻ അത്.
കോയിമെ കട്ടിലേക്കു നടുവെ ഒളെള കുഞ്ചി ആട് അവറളിലെ ഇടയനാകും; അവൻ അവറളെ മേച്ച് ഉശിരൊള്ളെ തുമ്പുകത്തുകാക്ക് നടത്തും. തെയ്വം ഉടയാ കയ്യാലെ അവറെ കണ്ണിൽ നുൺ കണ്ണീരെ എല്ലാം തുടച്ചൊറിയും.”