8 അതുനാലെ ചാവ്, കവലെ, തുമ്പതുരിതം ഒണ്ണികനയൊള്ളെ കെടുതികാട് മൊത്തമാ ഒരേ നാളെ അവേക്ക് വരും; അവളെ തീയിലിട്ട് ചുട്ടാകും; അപ്പിണെ നായം വിതിക്കിനെ തെയ്വമാനെ കരുത്താവ് വൻ ചക്കിതി ഒള്ളാതാനെ?”
കരുത്താവിലെ കോപമെ കനക്കെ വയ്ക്കേക്കീ നോക്കിനത്? കരുത്താവക്കാട്ടി ചക്കിതി ഒള്ളവേരായീ നങ്കെ.
വൻ ചക്കിതി ഒള്ളെ കരുത്താവാനെ തെയ്വമേ, മിന്നേ ഇരുന്തവനും ഇപ്പെ ഇരുക്കിനവനും ആനവനേ, നീ വൻ ചക്കിതിയാലെ അതികാരം നടത്തിനവൻനാലെ എങ്കെ നിനക്ക് ചോത്തിരമെ ചൊന്നെ.
നീ കണ്ടെ പത്തുകൊമ്പും ചീവാതീം അം വേശിയെ വൊറുത്ത് ഒണ്ണും നാതെ വിടവിടയായ്ക്കി അപ്പിൺ കറിയെ തിന്നുകേം അപ്പിണെ തീയിൽ ചുടുകേം ചെയ്യും.
നീ കണ്ടെ പെൺമ്പുള്ളെ പൂമിനാട്ടിലെ രാശാക്കൻമാരളേത്തിൽ അതികാരമെ നടത്തിനെ വൻ പട്ടണമേതാൻ.”
ഇപ്പേരുപ്പട്ടെ ചൊത്ത് ഒരേയൊരു മണീക്കൂറിലേ നാശമായേയതേ” ഒൺ ചൊല്ലി കോന്ത് കവലപ്പടും. ഒവ്വോരു തിക്കുക്കും പോനെ കപ്പലിലെ കപ്പലോട്ടക്കാറാളും വേലക്കാറാളും കടലിൽ നുൺ ചമ്പാരിക്കിനവേരാ ബൂറായും തുലേൽ നുൺ
അവറെ ഉടവുറെ തലേക്ക് കുശുമ്പെ വാരിയിട്ടാലെ, “അമ്മച്ചേ, അമ്മച്ചേ, വൻ പട്ടണമേ, കടലിൽ കപ്പലൊള്ളവേരായെല്ലാം നീനാലെ ചൊത്തൊള്ളവേരായായെ. ഒണ്ണാ നീ ഒരേയൊരു മണിക്കൂറുക്കൊള്ളേ നാശമായേയതേ?” ഒൺ ചൊല്ലി കോന്ത് കവലപ്പടും.
അവറെ പിന്നേം “അല്ലേലൂയ്യാ, അവെ പുകെ എണ്ണെണ്ണേക്കും പൊങ്കിനെ” ഒൺ വുളിച്ച് ചൊല്ലിയെ.