7 അവെ ഉടയാളമേ മകിമപ്പടുത്തി തികിളിച്ചെ നിലേക്ക് തകുന്തെ തണ്ടനയാം കവലയാം അവേക്ക് കൊടിൻ. ‘ഏൻ രാശാത്തിയായ് ഇരുക്കിനെ. ഏൻ തൂക്കാലിച്ചി നാത്തെ; എനക്ക് ഒരു കാലത്തിലും കവലെ ഒണ്ടാകാത്ത്’ ഒൺ അവെ ഇതയത്തിൽ ചൊന്നെ.
ഉളന്താരിച്ചികയാനെ തൂക്കാലിച്ചിയേരെ അം കൂട്ടത്തിൽ നുൺ മാത്തിയാകോണും; എന്തൊണ്ണാ അവറാത്തുക്ക് വെരി പുടിച്ചാപ്പിലെ കിരിശ്ത്തുവെ വുട്ടകന്ത് ആണെടുപ്പേക്ക് ആശേ വയ്ക്കിനെ.
അപ്പിണിലെ നിച്ചം കെട്ടെ നടപ്പിലെ കിരുക്ക് തണ്ണിയെ എല്ലാ മാനടവൻകാടും കുടിച്ച് തലക്കിരുമ്പായെ; പൂമിനാട്ടിലെ രാശാക്കൻമാരുകാട് അപ്പിണും മത്തും എടാൺ എടുപെൺ കിടക്കുകേം അപ്പിണിൽ നുൺ നേടിയെ ഉലക ചുകത്തിൽ പൂമീലെ ഏവാരികെ ചൊത്ത് ചുമുത്തിരമൊള്ളവേരാ ആയെ.”
അപ്പിണും മത്തും എടാൺ എടുപെൺ കിടത്തേ കിടന്ത് തികിളിച്ചെ പൂമിനാട്ടിലെ രാശാക്കൻമാരുകാട് തുലേൽ നുൺ അപ്പിണെ ചുടിനത്തിലെ പുകെ കാണവോളെ അവളെ നിനച്ച് ചൊല്ലി കോന്തും നെഞ്ചും കൊട്ടേക്കടിച്ച്