അം തൂതൻ എന്നെ തെയ്വ ആത്തുമാവിൽ മണൽ പെത്താരത്തുക്ക് കൂട്ടി കൊണ്ടേയെ; അന്നേരം ഏളു തലേം പത്ത് കൊമ്പും ഒള്ളതും തെയ്വമെ കുത്തമെ ചൊന്നെ പേരുകാട് നുറഞ്ചതും കടും ചിവലയാനെ ഒരു ചീവാതീക്ക് മീത്തോട് ഒരു പെൺമ്പുള്ളെ ഇരുക്കിനതാം ഏൻ കണ്ടെ.
അവറെ ഉടവുറെ തലേക്ക് കുശുമ്പെ വാരിയിട്ടാലെ, “അമ്മച്ചേ, അമ്മച്ചേ, വൻ പട്ടണമേ, കടലിൽ കപ്പലൊള്ളവേരായെല്ലാം നീനാലെ ചൊത്തൊള്ളവേരായായെ. ഒണ്ണാ നീ ഒരേയൊരു മണിക്കൂറുക്കൊള്ളേ നാശമായേയതേ?” ഒൺ ചൊല്ലി കോന്ത് കവലപ്പടും.