14 പിന്നെ ഏൻ വൊളുത്തെ മഞ്ചാം മഞ്ചീൽ മനിശൻ മകൻവോലത്തെ ഉരുവമൊള്ളെ ഒരാ തലേൽ പൊൻ കിരികിടമാം കയ്യിൽ ഉരുക്കൊള്ളെ കോങ്ക്റാവ് കിള്ളിയാം പുടിച്ച് ഇരുക്കിനതാം കണ്ടെ.
കതിരെ അറുക്കിനെ വരേക്ക് കോതമ്മേം കളേം മൊത്തമാ വളറട്ടെ; അറുക്കിനെ കാലത്തിൽ കതിരെ അറുക്കിനവേരാകാൽ മിന്നേ കളെ പുടിയ്ങ്കി ചുട്ടൊറീളത്തുക്ക് കെട്ടുകെട്ടാ കെട്ടുകേക്കും കോതമ്മെ എൻ ചാവാടീൽ കൂട്ടി വയ്പ്പേക്കും കൽപ്പനേ ഇടുവിളെ’” ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
അവൻ കുരവുട്ട് ഇരുന്തവോളെ ഒരു വെൺ മഞ്ചി വന്ത് അവറളെ മൂടിയെ; മഞ്ചീൽ നുൺ, “ചെൻ എനക്ക് പിരിയമാനെ മകൻ. ചെന്നിൽ ഏൻ പിരിയമോറിയിരുക്കിനെ; ചെൻ ചൊല്ലുക്ക് ചെവിയെ കൊടിൻ” ഒണ്ണെ ഒരു ചത്തം ഒണ്ടായെ.
നെൽ മണി വിളഞ്ച് അറുക്കുവേക്കാനവോളെ ഉടയാ വന്ത് കിള്ളീൽ അറുത്തെടുക്കും.”
അന്നേരം മനിശൻ മകൻ ചരിയാനെ ചക്കിതിയിലും തകത്തകെ വെട്ടത്തിലും മഞ്ചീൽ വെളിപ്പടിനതെ അവറെ കാണും.
ഒണ്ണാ തെയ്വ പിന്നിയത്തിൽ ഏശു എല്ലാരുക്കുചൂട്ടീം ചാകേക്ക് കൊഞ്ചെ കാലത്തുക്ക് തൂതരുകാടക്കാട്ടി താത്തപ്പട്ടപ്പണും അവൻ ചാവെ ഏത്തനാലെ മകിമയാലേം ബൊകുമാനത്താലേം കിരികിടമെ ചൂടി ഇരുക്കിനതായ് നങ്കെ കാണെ.
നിലവിളക്കുകാട്ടുക്ക് നടുവയെ നിലയങ്കിയെ ഇട്ട് നെഞ്ചി കൊട്ടേൽ പൊൻ കച്ചയെ കെട്ടിയവനായ് മനിശൻ മകൻവോലത്തയാളെ കണ്ടെ.
ഇതി, അവൻ മഞ്ചീൽ ഓറി വരിനെ; എല്ലാരും അവനെ കാണും; അവനെ കുത്തി തൊളിച്ചവേരാകൂടി അവനെ കാണും; പൂമിനാട്ടിലെ എല്ലാ ചാതികാടും അവൻനാലെ കേശും. അന്താൻ, ആമേൻ.
ചക്കിതി ഒള്ളെ വോറൊരു തൂതൻ മേലോകത്തിൽ നുൺ ഉറങ്കി വരിനതെ ഏൻ കണ്ടെ. അവൻ മഞ്ചിയെ ചൂടീം തലേക്ക് തൊപ്പിയവോലെ വാനെ വില്ലെ വച്ചും മുകറ് പെയ്തുവോലേം കാൽ തീ തൂൺവോലേം ഒള്ളാതാൻ.
വൻ ചക്കിതി ഒള്ളെ കരുത്താവാനെ തെയ്വമേ, മിന്നേ ഇരുന്തവനും ഇപ്പെ ഇരുക്കിനവനും ആനവനേ, നീ വൻ ചക്കിതിയാലെ അതികാരം നടത്തിനവൻനാലെ എങ്കെ നിനക്ക് ചോത്തിരമെ ചൊന്നെ.
അവൻ കണ്ണ് വന്ത് തീവോലേം തലേൽ കനേകം കിരികിടമും അവനുക്ക് എളുതിയിരുക്കിനതാനെ ഒരുനാമമും ഒണ്ട്; അതെ അവനുക്കല്ലാതെ വോറാരുക്കും തിക്കിലെ.
പിന്നെ ഏൻ വൻ വെള്ള കോയിമെ കട്ടിലാം അത്തിൽ ഒരാ ഇരുക്കിനതാം കണ്ടെ; അവനുക്ക് മില്ലോട് നുൺ വാനമും പൂമീം ഓടിമണ്ടിയേയെ; പിന്നെ അതുകാടെ കണ്ടതില്ലെ.
അമ്പോളെ ഏൻ ഒരു വെളെള കുതിരയെ കണ്ടെ; അത്തുക്ക് മീത്തോട് ഇരുക്കിനവൻ കയ്യിൽ ഒരു ഉണ്ടവിൽ ഒണ്ട്; അവനുക്ക് ഒരു കിരികിടമും കിടച്ചെ; അവൻ വെറ്റി നേടിനവനായും വെറ്റി നേടുകേക്കും പുറപ്പുട്ടെ.