1 ചക്കിതി ഒള്ളെ വോറൊരു തൂതൻ മേലോകത്തിൽ നുൺ ഉറങ്കി വരിനതെ ഏൻ കണ്ടെ. അവൻ മഞ്ചിയെ ചൂടീം തലേക്ക് തൊപ്പിയവോലെ വാനെ വില്ലെ വച്ചും മുകറ് പെയ്തുവോലേം കാൽ തീ തൂൺവോലേം ഒള്ളാതാൻ.
അവറാത്തുക്കു മില്ലോട് അവൻ ഉരുവം മാറിയാലെ അവൻ മുകറ് പെയ്തിലെ വെളിച്ചമ്പോലെ വിളങ്കുകേം തുണി പളപളക്കുകേം ചെയ്യെ.
അന്നേരം മനിശൻ മകൻ ചരിയാനെ ചക്കിതിയിലും തകത്തകെ വെട്ടത്തിലും മഞ്ചീൽ വെളിപ്പടിനതെ അവറെ കാണും.
രാശാവേ, പോയവശീൽ നട്ടുച്ചേക്ക് പെയ്തുക്കും ചരിയാനെ വെളിച്ചം വാനത്തിലിരുന്ത് എനക്കും എനക്ക് പുറകോടേ വന്തവേരാക്കും ചുത്തുക്കും പളപളെ ഒൺ മിന്നി മിനിയ്ങ്കെ.
ഇതി, അവൻ മഞ്ചീൽ ഓറി വരിനെ; എല്ലാരും അവനെ കാണും; അവനെ കുത്തി തൊളിച്ചവേരാകൂടി അവനെ കാണും; പൂമിനാട്ടിലെ എല്ലാ ചാതികാടും അവൻനാലെ കേശും. അന്താൻ, ആമേൻ.
പിന്നെ വൻ അതികാരമൊള്ളെ വോറൊരു തൂതൻ മേലോകത്തിൽ നുൺ ഉറങ്കി വരിനതെ ഏൻ കണ്ടെ; അത്തിലെ വെട്ടത്തിൽ പൂമി പളപളത്ത് മിനിയ്ങ്കെ.
പിന്നെ ചക്കിതി ഒള്ളെ ഒരു തൂതൻ തിരികല്ലുവോലെ വലിയതാനെ ഒരു കല്ലെ എടുത്ത് കടലുക്ക് ഒറിഞ്ചാലെ ചൊല്ലിയത്, “ഇകനെ ബാവിലോൺ വൻ പട്ടണമെ ചക്കിതിയോടെ ഒറിഞ്ച് പോട്ട് നാശമാക്കും; ഇനി അതെ കാണാത്ത്.
പിന്നെ ഒരു തൂതൻ നിലെ നാത്തതാനെ പാതാളെ കുശീലെ ചാവിയാം ഒരു വലിയെ ചങ്കിലിയാം കയ്യിൽ പുടിച്ച് മേലോകത്തിൽ നുൺ ഉറങ്കി വരിനതെ ഏൻ കണ്ടെ.
അത്തിൽ ഇരുക്കിനാളെ കണ്ടാ ശൂരിയകാന്തെ കല്ലുവോലേം പത്മരാകെ കല്ലുവോലേം താൻ; കോയിമെ കട്ടിലുക്ക് ചുത്തുകോടും മരതകെ കല്ലുക്ക് തകുന്തെ ഒരു വാന വില്ലും ഒണ്ടായെ.
“മുത്തിരകാടെ തിടയ്പ്പേക്കും പൊത്തകമെ തുറപ്പേക്കും ഓയ്ക്കമാനവൻ ആര്?” ഒൺ വലിയതാ വുളിച്ച് ചൊൽമെ ചക്കിതി ഒള്ളെ ഒരു തൂതനാം കണ്ടെ.
അതോഞ്ച് ഒരു കശുക്, “ഇനി കാകളമെ ഊതുകേക്കൊളെള മൂണ് തൂതരുകാട്ടിലെ കാകളം നാലെ പൂമിനാട്ടിലെ മാനടവൻകാട്ടുക്ക് വൻ വിനെ വരുവപ്പോനെ” ഒൺ വലിയതാ വുളിച്ച് ചൊല്ലി വാനത്തുക്ക് നടുവയെ പാറി നടക്കിനതെ ഏൻ കാണുകേം കോക്കുകേം ചെയ്യെ.