26 അന്നേരമേ അത് കതറി കുണേനെ നെശിയ്ക്കി തള്ളി ഇട്ട് ഉറയ്ങ്കി പോയതും “കുണേൻ ചത്തേയെ” ഒൺ ചിലവേരാ ചൊല്ലിയെ.
അവ്വിടത്തിൽ നുൺ ഒരു കനാനിയാവുകാറത്തി പെൺമ്പുള്ളെ അവൻകാക്ക് വന്ത്, “കരുത്താവേ, താവീത് മകനേ, എൻകാക്ക് കനിവെ കാട്ടോണുമെ; എൻ മകേക്ക് മുനിയോറി ചങ്കട്ടമായ് ഇരുക്കിനെ” ഒൺ കതറി കോന്ത് ചൊല്ലിയെ.
അന്നേരം അവനെ ചരിയാനത്തിൽ ഉരുട്ടിയിട്ട് വലിയതാ കതറിയാലെ മുനി അവനെ വുട്ടുപോയെ.
ഏടെ വച്ച് അതോറിയാലും അത് അവനെ അവുടയേ തള്ളി ഇട്ടാകും; അന്നേരം പല്ലെ കടിച്ചി വായ് വശി നുരേം പതേം ഒശുകി വരും; അതോടയെ അവൻ ഉടമ്പ് ചത്തോകും; ഇതെ ഉറക്കുകേക്ക് നിൻ ശിശിയരുകാൽ ഏൻ ചൊല്ലിയത്തുക്ക് അവറനാലെ മുടിഞ്ചതില്ലെ.”
അത്തുക്ക് ശിശിയര് നോയാളിയെ കുടത്തതും ഏശുവെ കണ്ടാലെ കുണേനേത്തിലെ മുനി അവനെ അടിച്ചിട്ടെ; അന്നേരമേ വായ് നീര് കൊട്ടി മണ്ണിൽ കിടന്ത് ഉരുണ്ടെ.
ആളുകെ വന്ത് കൂടിനതെ കണ്ടാലെ ഏശു മുനീകാക്ക് പിണയ്ങ്കെ, “കോളാതേം കുരവുടാതേമാക്കിനെ ആത്തുമാവേ, ഇനിയിരുന്ത് ചെന്നേത്തിൽ വാരാതെ ഉറയ്ങ്കി പോ ഒൺ ഏൻ ചൊന്നെ” ഒൺ ചൊല്ലി മുടുക്കി വുട്ടെ.
അത്തുക്ക് ഏശു കയ്യെ പുടിച്ചാലെ എത്തിയതും കുണേനുക്ക് ചുകം കിടച്ചി എന്തി നുണ്ണെ.
അതുനാലെ മേലോകമും അത്തിൽ കുടിയിരുക്കിനവേരാളുമാനവേരാളെ പിരിയമടേൻ; പൂമീക്കും ചമുത്തിരത്തുക്കും അമ്മച്ചേ വൻ വിനെ; എന്തൊണ്ണാ പിശാശ് ഉടയാക്ക് ഇനി കൊഞ്ചെ കാലംതാൻ ഒൺ അറിഞ്ച് ചരിയാനെ കിരുക്കോടെ നിങ്കകാക്ക് ഉറയ്ങ്കിരുക്കിനെ.”