22 ചെന്നെ നാതയാക്കുവച്ചൂട്ടി തീയിലും തണ്ണീലും തള്ളി ഇടുമെ നിനക്ക് എന്തൊണ്ണാലും ചെയ്വക്കൂടിയാ എങ്കളെ നിനച്ച് കാപ്പാത്തോണും.”
ഏശു അപ്പണേ കയ്യനീട്ടി അവനെ പുടിച്ചെ, “നമ്പിക്കേൽ കുറവൊള്ളവനേ, നീ എന്തുക്ക് നമ്പാപ്പോയെ” ഒൺ കേട്ടെ.
“കരുത്താവേ, എൻ മകൻകാക്ക് കനിവെ കാട്ടോണുമെ; പലെ തടവേം അവൻ മുനീക്ക് ചത്ത് തീയിലും തണ്ണീലും ബൂന്ത് ചരിയാനത്തിൽ അലക്കശ്ശിക്കവയ്ക്കിനെ.
ഏശുവുക്ക് അവറകാൽ മനശിരക്കമൊണ്ടായ് അവറെ കണ്ണെ തൊട്ടെ; അപ്പണേ അവറാത്തുക്ക് പാരുവെ കിടച്ചെ; അവറെ അവനുക്ക് പുറകോടേ പോയെ.
അമ്പോളെ കട്ടച്ചീക്ക് പുടിച്ചെ ഒരു മനിശൻ ഏശൂവുകാക്ക് വന്ത് അവനുക്ക് മില്ലോട് നെടിഞ്ചാടെ ബൂന്ത് കുമിടെ വായ്ങ്കി, “കരുത്താവേ, നിനക്ക് മനശിരുന്താ എന്നെ ചുകമാക്കേക്ക് മുടിയും” ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
ഏശു കൂരേൽ വന്തോറിയവോളെ അം കുരുടരുകാടും ഏശുവുകാക്ക് വന്തെ. അന്നേരം ഏശു അവറകാക്ക്, “നിങ്കളെ ചുകമാക്കേക്ക് ഏൻനാലെ മുടിഞ്ചോകും ഒൺ നിങ്കെ നമ്പിനതീ?” ഒൺ കേട്ടെ. അത്തുക്ക് അവറെ, “അന്താൻ കരുത്താവേ, എങ്കെ നമ്പുനെ” ഒൺ തിരുപ്പി ചൊല്ലിയെ.
ഏശു അവൻകാക്ക്, “വേണ്ടെ നീ പോയ് കരുത്താവ് നിനക്ക് ചെയ്യെ നൽമയെ നിൻ കൂരേലവേരാക്കെല്ലാം ചൊൽ” ഒൺ ചൊല്ലി തിരുപ്പി കടത്തിവുട്ടെ.
“ഇതായി എത്തിനെ നാളാനെ?” ഒൺ നോയാളി തന്താരുകാൽ ഏശു കേട്ടെ. അത്തുക്ക് “കുഞ്ചീൽ പുടിച്ചേ ചെന്നുക്ക് ഇകനെ ഒള്ളെ.
അത്തുക്ക് ഏശു, “ചെയ്വെ കൂടുമീ ഒണ്ണീ? നമ്പിക്കെ ഇരുക്കിനവൻനാലെ എല്ലാം നടക്കും.”
അപ്പിണെ കണ്ട് കരുത്താവുക്ക് മനശിരക്കം ഒണ്ടായാലെ അവേകാക്ക് “കേശാതെ” ഒണ്ണെ.