17 അത്തുക്ക് മാനടവൻ കൂട്ടത്തിലൊരാ, “എശമാനനേ, എൻ മകനെ നിൻകാക്ക് കുടത്തെ; അവനേത്തിൽ ഒരു കുറുപ്പുനാത്തെ മുനി നിക്കിനനാലെ അവനുക്ക് കുരവുടുവേക്ക് ആനതില്ലെ.
അതോഞ്ച് ചിലവേരാ കൺ തോണാത്താളും കുരവുടുവെ കൂടാത്തതുമാനെ ഒരു മുനി പുടിച്ചെ ഒരു മനിശനെ അവൻകാക്ക് കുടത്തെ; കുരവുടുകേക്ക് കൂടാത്താ കുരവുടുകേം കാൺങ്കേം ചെയ്വെ തക്കെ നിലമേൽ ഏശു അവനുക്ക് ചുകമെ കൊടുത്തെ.
“കരുത്താവേ, എൻ മകൻകാക്ക് കനിവെ കാട്ടോണുമെ; പലെ തടവേം അവൻ മുനീക്ക് ചത്ത് തീയിലും തണ്ണീലും ബൂന്ത് ചരിയാനത്തിൽ അലക്കശ്ശിക്കവയ്ക്കിനെ.
ചുകം കിടച്ചവേരാ അങ്ക് നുൺ തിരുമ്പി പോമവോളെ മുനി പുടിച്ചനാലെ കുരവുടുകേക്ക് കൂടാത്തെ ഒരാളെ ചിലവേരാ ഏശുവുകാക്ക് കുടത്തെ.
അവൻ കയ്യെ വച്ച് വായാതുകേക്കുചൂട്ടി ചിലയാളുകെ കുഞ്ചിക്കാടെ ഏശുവുകാക്ക് കുടത്തെ; ശിശിയരുകാട് അവറളെ വിലയ്ക്കെ.
കോന്തുകിടന്തു ചൊല്ലിയത്, “എൻ കുഞ്ചിമകെ ചാകേക്ക് പാടുവെട്ട് ചങ്കട്ടമാ കിടക്കിനെ; നീ വന്ത് തൊട്ടതൊണ്ണാ അവേക്ക് ഉശിരോറും” ഒൺ കെഞ്ചിയെ.
അവെ ശിറിയാ ഒണ്ണെ രാച്ചത്തിലെ പൊയ്നീനിക്കെ ഒണ്ണാൻ പുറന്താളും എകൂതാ ചാതീൽ നാത്തെ പെൺ പുള്ളേം താൻ. അവെ തൻ മകയേത്തിലെ മുനിയെ മുടുക്കാമീ ഒൺ കോന്ത് കേട്ടെ.
“നിങ്കെ എന്തെ ചൊല്ലിനെ ഏയിലെ കെട്ടിനത്?” ഒൺ ഏശു ശിശിയരുകാൽ കേട്ടെ.
ഏടെ വച്ച് അതോറിയാലും അത് അവനെ അവുടയേ തള്ളി ഇട്ടാകും; അന്നേരം പല്ലെ കടിച്ചി വായ് വശി നുരേം പതേം ഒശുകി വരും; അതോടയെ അവൻ ഉടമ്പ് ചത്തോകും; ഇതെ ഉറക്കുകേക്ക് നിൻ ശിശിയരുകാൽ ഏൻ ചൊല്ലിയത്തുക്ക് അവറനാലെ മുടിഞ്ചതില്ലെ.”
ആളുകെ വന്ത് കൂടിനതെ കണ്ടാലെ ഏശു മുനീകാക്ക് പിണയ്ങ്കെ, “കോളാതേം കുരവുടാതേമാക്കിനെ ആത്തുമാവേ, ഇനിയിരുന്ത് ചെന്നേത്തിൽ വാരാതെ ഉറയ്ങ്കി പോ ഒൺ ഏൻ ചൊന്നെ” ഒൺ ചൊല്ലി മുടുക്കി വുട്ടെ.
ഒരുനാ ഏശു ഊമനാനെ ഒരു മനിശനിൽ നുൺ ഒരു മുനിയെ മുടുക്കി വുട്ടെ. അം മുനി അവനേത്തിൽ നുൺ ഉറയ്ങ്കി പോയവോളയേ അവൻ കുരവുടുകേക്ക് തുടയ്ങ്കെ. ഇതെ കണ്ടെ മാനടവൻകാട് എല്ലാരും അരിശുകപ്പട്ടെ.
അം മാനടവൻ കൂട്ടത്തിൽനുൺ ഒരു മനിശൻ കുലവയാ വുളിച്ച് കോന്തത്, “എശമാനനേ, ഏൻ നിൻകാൽ കെഞ്ചിനെ എൻ പുള്ളയെ നീ കാപ്പാത്തോണും അവൻ എൻ ഒരേയൊരു പുള്ളതാൻ.
ഏശു എകൂതാവിൽ നുൺ കെലീലാവിൽ വന്തേയതൊൺ അവനുക്ക് കേൾവിപ്പട്ടവോളെ അവൻ ഏശുവുകാക്ക് വന്തു ചങ്കട്ടമായ് കിടക്കിനെ തൻ മകനുക്ക് ചുകമെ കൊടുക്കാമീ ഒൺ കെഞ്ചി കേട്ടെ.