27 അത്തുക്ക് ഏശു, “മിന്നേ മക്കെ തുണ്ണോഞ്ചാപ്പിലെ പിരിയമടയട്ടെ; മക്കാക്കൊള്ളെ അപ്പമെ എടുത്തു നായ് കുഞ്ചീക്ക് ഇട്ടു കൊടുക്കിനത് ചരിയില്ലെ” ഒൺ വതിലെ ചൊല്ലിയെ.
ഇം പന്നണ്ടുവേരാളാം അതികാരമെ കൊടുത്ത് ഏശു കടത്തിവുട്ടവോളെ അവറകാക്ക് ചൊല്ലിയത് എന്തൊണ്ണാ, “നിങ്കെ എകൂതരല്ലാത്തവേരാ ഇടേലോ ശമരിയാവുകാറാ പട്ടണങ്കാട്ടിലോ പോവാനില്ലെ.
ചുത്തമാനതെ നായ്കാട്ടുക്ക് കൊടാതേൻ; അതുകാട് തിരുമ്പി നിങ്കളെ നാശമാക്കേക്ക് വരും; നിങ്കകാലെ വിലയൊള്ളെ മുത്തുകാടെ പണ്ണീക്ക് മില്ലോട് ഇടുവാനുമില്ലെ; അതുകാട് കാലിൽ അതെ മെതിക്കേം ചെയ്യും.
അവെ ശിറിയാ ഒണ്ണെ രാച്ചത്തിലെ പൊയ്നീനിക്കെ ഒണ്ണാൻ പുറന്താളും എകൂതാ ചാതീൽ നാത്തെ പെൺ പുള്ളേം താൻ. അവെ തൻ മകയേത്തിലെ മുനിയെ മുടുക്കാമീ ഒൺ കോന്ത് കേട്ടെ.
അത്തുക്ക് അവെ, “അന്താൻ കരുത്താവേ, മക്കെ കയ്യിൽ നുൺ മേശെ അടീക്ക് ബൂശിനെ അപ്പപ്പത്തുകാടെ നായ് കുഞ്ചികാടും തിന്നതാനെ?” ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
ഒണ്ണാ കരുത്താവ് എൻകാക്ക്, “നീ മണ്ട് നിന്നെ ഏൻ തുലേൽ എകൂതരല്ലാത്തവേരാ ഇടേക്ക് വുടുക്കും” ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
എന്തൊണ്ണാ തെയ്വം എകൂതരുകാട്ടിലെ വലിയെ വലിയോരുകാട്ടുക്ക് കൊടുത്തെ വാക്ക് നുറവേത്തുകേക്കുചൂട്ടി ഏശു ഒരു പണ്ണക്കാറനായ് അവറാത്തുക്കുചൂട്ടി പുറന്തെ ഒണ്ണും ഏൻ ചൊന്നെ.
അക്കാലത്തിൽ നിങ്കെ കിരിശ്ത്തുവിൽ നാത്തെ ഇരുന്തത്; മട്ടുമില്ലെ നിങ്കെ ഇശ്രവേൽ മാനടവനിൽ നുൺ അകന്തവേരാളും വാക്കാലെ കിടച്ചെ ഉടമ്പടീക്ക് അന്നിയരും ആശെ നാത്തവേരാളും തെയ്വം നാത്തവേരാളുമായിതാൻ ഇരുന്തതൊൺ നിനച്ചോനിൻ.