52 എന്തൊണ്ണാ അഞ്ചായിരം വേരാക്ക് തീനെ കൊടുത്ത് വകുറ് നുറച്ചത്തിലെ മറുമം അവറാത്തുക്കു തിക്കിനാപ്പോയനാലതാൻ.
അത്തുക്ക് പുറകോട് ശിശിയര് പതിനൊണ്ണാളും തുണ്ണിരുന്തവോളെ ഏശു അവറാത്തുക്കു മില്ലോട്ടുക്ക് വന്തെ. ഉശിരോറി എന്തി വന്തോഞ്ച് തന്നെ കണ്ടത് ചരിതാൻ ഒണ്ണതെ നമ്പാതെ ഇരുന്തനാലെ അവറകാക്ക് പിണയ്ങ്കെ.
ഏശു ചുത്തുകോടാം നോയ്ക്കപ്പെ അവറെ ചങ്കെടുത്തോൺ നിക്കിനതെ കണ്ടാലെ കവലെ നുറഞ്ച് കൂശോറി. പിന്നെ ഏശു കയ് വരണ്ടെ മനിശൻകാക്ക്, “നിൻ കയ്യെ നീട്ട്” ഒൺ ചൊല്ലിയെ; അവൻ കയ്യെ നീട്ടിയതും അന്നേരമേ അവനുക്ക് ചുകം കിടച്ചെ.
അത്തുക്ക് ഏശു, “നിങ്കെ ഇപ്പണും ഇത്തിനേം തിക്കിനാത്തവേരായീ? പുറത്തിൽ നുൺ വകുത്തുക്ക് പോനത് അവനെ അശുക്കലാക്കിനതില്ലെ ഒണ്ണതു നിങ്കാക്ക് തിക്കിനാത്തതീ? അത് വന്തു ചങ്കുക്കില്ലെ വകുത്തുക്കുതാൻ പോനത്.
അവൻ അവറകാക്ക്, “നിങ്കെ എത്തിന പുത്തി കെട്ടവേരാ, പലകപ്പാട്ടുക്കാറാ ചൊല്ലിയിരുക്കിനതുകാടെ ബൂറാ നമ്പുകേക്ക് എന്തൻ പാട്?
“അവറെ ഉടവുറെ കണ്ണിൽ കാണുകയോ ഇതയത്താലെ വുളങ്കുകയോ മനം തിരുമ്പുകയോ ഏൻ അവറാത്തുക്ക് ചുകമെ കൊടുക്കുകയോ ചെയ്യാതെ ഇരുക്കിളത്തുക്ക് ഉടവുറെ കൺകാടെ കുരുടാക്കുകേം ഉടവുറെ ഇതയങ്കാടെ കടിനെ പടുത്തുകേം ചെയ് ഇരുക്കിനെ.”
അതുനാലെ നങ്കെ എന്തെ ചൊൽവിളെ? തെയ്വമെ തേടിയെ എകൂതരുക്ക് അവനെ കണ്ടു പുടിപ്പേക്കായതില്ലെ; ഒണ്ണാ തെയ്വം ഉടയാ മക്കയായ് പുറിച്ചെടുത്തവേരാക്ക് മട്ടുംതാൻ അവനെ കണ്ടു പുടിക്കേക്ക് മുടിഞ്ചത്; വോറെ ഒള്ളവേരാ ഇതയം തെയ്വത്തുക്ക് മില്ലോട് കടിനപ്പട്ടിരുന്തെ.