17 അത് കേട്ടോൺ അവറെ ഏശുവുകാക്ക്, “നീ ഇം കൂറാളെ വുട്ടുപോകാമീ” ഒൺ കെഞ്ചി കേട്ടെ.
അത്തുക്ക് പട്ടണത്തിലെ മാനടവൻകാട് ഒത്തേ പുറപ്പെട്ട് ഏശൂവുകാക്ക് പോയെ; അവറെ അവനെ കണ്ടതും തങ്കെ കൂറാളെ വുട്ടുപോകാമീ ഒൺ കെഞ്ചി കേട്ടെ.
ഏശുവെ കണ്ടതും കതറിയോൺ, “നശരായനാനെ ഏശുവേ, എങ്കാക്കും നിനക്കും മത്തും എന്ത്? എങ്കളെ നാശമെ ചെയ്വെ വന്തതീ? നീ ആരൊണ്ണും തെയ്വത്തുകാൽ നുൺ വന്തെ ചുത്തമാനവനൊണ്ണും എനക്ക് തിക്കിനൊള്ളെ.”
അവൻ വലിയതാ വുളിച്ച് ചൊല്ലിയത് എകനയൊണ്ണാ, “വലിയവനാനെ തെയ്വ മകൻ ഏശുവേ, എനക്കും നിനക്കും മത്തും എന്തൻ കാരിയം? തെയ്വമെ നിനച്ച് എന്നെ അലക്കശ്ശിക്ക വയ്യാതേൻ?” ഒൺ കെഞ്ചി കേട്ടെ.
ഇതെ കണ്ടാലെ ശീമോൻ പത്തിരോശ് ഏശു കാലുക്ക് ബൂന്ത്, “കരുത്താവേ, ഏൻ പാപിയാനെ മനിശൻനാലെ നീ എന്ന വുട്ടെ പോകോണും” ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
കെരശീനിയാ കൂറാളെ മാനടവൻ മുച്ചൂടും അരണ്ട് പറന്താലെ എങ്കളെ വുട്ടുപോകാമീ ഒൺ ഏശുവുകാൽ കെഞ്ചി കേട്ടെ. അകനയവൻ വള്ളത്തിലോറി തിരുമ്പി പോകേക്ക് തലവച്ചെ.
അവറകാൽ മാപ്പെ കേട്ട്, അവറളെ ഇരുട്ടറേൽ ഇരുന്ത് പുറത്തുക്ക് കുടത്താലെ ഇവ്വിടമെ വുട്ടു പോകോണുമേ ഒൺ ചൊല്ലിയെ.