14 വിതകാറൻ വിത്തെ വിതയ്ക്കിനതുവോലതാൻ മാനടവൻകാക്ക് തെയ്വ വശനമെ വുളിച്ച് ചൊന്നത്.
തെയ്വരാച്ചമെ ചൊല്ലിയൊള്ളെ ചേതിയെ കേട്ടാലെ ഓശനേൽ വയ്യാത്തവേരാ വശിയരുകിൽ ബൂന്തെ വിത്തുവോലതാൻ; കുറുപ്പുനാത്താ വന്ത് അവറെ ഇതയത്തിൽ വിതച്ചതുകാടെ എടുത്തു മണ്ണെ.
അവൻ അവറകാൽ പലെ കാരിയങ്കാടാം കതേവോലതാൻ ചൊല്ലി കൊടുത്തത്; ഒരു കതെ ഇകനതാൻ,
അത്തുക്ക് ഏശു അവറകാക്ക്, “നല്ലെ വിത്തെ വിതച്ചെ മനിശൻ എന്നത് മനിശൻ മകൻതാൻ.
തൊപ്പനൊൺ ഏശു ഇരുന്തെ കൂരേക്ക് ഒരുത്തിനകൂടി ഇടനാതെ മാനടവൻ വന്ത് കൂടിയെ. അന്നേരം അവറാത്തുക്ക് ഏശു തെയ്വ കാരിയമെ ചൊല്ലി കൊടുത്തെ.
പിന്നെ ഏശു അവറകാൽ കേട്ടത്, “നിങ്കാക്ക് ഇം കതേലെ പൊരുള് തിക്കിനാത്തതീൻ? ഒണ്ണാ ഇനീം ഏൻ ചൊന്നെ കതെ എകനനേ തിക്കിനൊണ്ടാനത്?
വശിയരുകിൽ ബൂന്തെ വിത്തുവോലതാൻ ചിലവേരാ തെയ്വ വശനമെ കോക്കിനത്. ചിലവേരാ വശനമെ കേട്ട് ഇതയത്തിൽ വച്ചാലും തൊപ്പനൊൺ മുനികാട് വന്ത് തെയ്വ വശനമെ ഇതയത്തിൽ നുൺ എടുത്തൊറിയും.
“ഒരു വിതകാറൻ വിതയ്പ്പേക്ക് പുറപ്പട്ട് പോയെ.
മുതയിരുന്തേ നടമാടിവന്തെ കാരിയങ്കാടെ കണ്ടവേരാളും നല്ലെ ചേതിയെ വുളിച്ച് ചൊന്നവേരാളും നങ്കകാൽ ചൊല്ലി തന്തതുവോലയൊള്ളെ കതെ എളുതുകേക്ക് അവറെ തുടയ്ങ്കത്.
“ഇന്താൻ കതേലെ പൊരുള്, വിത്തൊണ്ണത് തെയ്വ വശനം താൻ;
അങ്കിങ്കാ കലഞ്ചുപോയവേരാ എല്ലാ പണ്ണേലും പോയ് തെയ്വ വശനമെ വുളിച്ച് ചൊല്ലിയെ.