14 അവനുക്ക് പുറകോടേ പോ; അവൻ ഏളെ കൂരേൽ ഓറിനതോ അം കൂരെ ഉടയാകാൽ, ‘എനക്ക് ശിശിയരും മത്തും പെശകാ തിൻബേക്ക് ഇടം ഏടെ ഒൺ എശമാനൻ കോക്കിനെ’ ഒൺ ചൊൽ.
അങ്ക് നുൺ ഏശു പോയവോളെ ഒരാ ഓടി വന്താലെ ഏശുവുക്ക് മില്ലോടേ വന്ത് മുട്ടക്കുത്തി, “നല്ലവനാനെ എശമാനനേ, എണ്ണെണ്ണേക്കുമൊള്ളെ ഉശിരു കിടപ്പെ ഏൻ എന്തെ ചെയ്യിളനേ?” ഒൺ കേട്ടെ.
നിങ്കെ എന്തുക്ക് ഇതെ പിരിക്കിനെ ഒൺ ആരൊണ്ണാലും കേട്ടതൊണ്ണാ ‘കരുത്താവുക്ക് ഇതുനാലെ തേവയൊള്ളെ’ ഒൺ ചൊല്ലിൻ; അപ്പണേ ഇതെ തിരുപ്പി കുടത്ത് തന്താളെ ഒൺ ചൊല്ലിൻ” ഒൺ ചൊൽകേക്ക് ചൊല്ലി കടത്തിവുട്ടെ.
അത്തുക്ക് ഏശു ശിശിയരുകാൽ ഇരണ്ടാളെ വുളിച്ചാലെ ഇകനെ ചൊല്ലി കടത്തിവുട്ടെ, “നിങ്കെ പട്ടണത്തുക്ക് പോൻ; അങ്ക് ഒരു മനിശൻ ഒരു കുടം തണ്ണിയെ ചിമ്പി നിങ്കാക്ക് മില്ലോടെ വരിനതെ കാണും.
അന്നേരം അവൻ നയമാ ഒരിയ്ക്കെ ഒരു വൻ മാളികെ കാട്ടി തരും; അങ്ക് നങ്കാക്കുചൂട്ടി പെശകായെ ഒരുക്കിൻ.”
അങ്ക് പോയ് അം കൂരെ ഉടയാകാൽ, ‘ഏൻ എൻ ശിശിയരും മത്തും പെശകാ തിൻബേക്ക് ഇടം ഏടെ? ഒൺ എശമാനൻ കോക്കിനെ’ ഒൺ ചൊൽ.
ഇതെ ചൊല്ലിയോഞ്ച് അവെ തിരുമ്പി പോയ് ഉടയാ തവെ മറിയാവെ വുളിച്ച്, “എശമാനൻ ഇങ്ക് വന്തിരുക്കിനെ; നിന്നെ വുളിക്കിനെ” ഒൺ വോറാരും കോളാതെ ചൊല്ലിയെ.
“നിങ്കെ എന്നെ റബീ ഒണ്ണും കരുത്താവ് ഒണ്ണും വുളിയ്ക്കിനെ; ഏൻ അകനെ ആയനാലെ നിങ്കെ ചൊന്നത് ചരിതാൻ.
ഏൻ വാതൽകാൽ വന്ത് മുട്ടിനെ; ആരൊണ്ണാലും എൻ കുരളെ കേട്ട് വാതലെ തുറന്താ ഏൻ അവൻകാക്ക് പോയ് അവനും മത്തും അവൻ ഏനും മത്തും തീനെ തിന്നും.