12 പിത്തുനാ അവറെ ബെതാനിയാവിൽ ഇരുന്ത് തിരുമ്പി വന്തവോളെ ഏശുവുക്ക് പഞ്ചം പുടിച്ചെ.
നാപ്പത് പകലും നാപ്പത് റാവും നോയ്മ്പെ ഇരുന്തോഞ്ച് ഏശുവുക്ക് പഞ്ചം പുടിച്ചെ.
തുലേൽ കുപ്പലാ നിക്കിനെ അത്തി മരമെ കണ്ടാലെ, പശം കാണുമൊൺ നിനച്ച് അത്തുക്ക് കിട്ടേക്ക് പോയെ. ഒണ്ണാ അത്തിൽ ഇലെ അല്ലാതെ വോറേ ഒണ്ണാം കണ്ടതില്ലെ; അതെന്തൊണ്ണാ അത്തി കായ്ക്കിനെ കാലമില്ലെ.
പിത്തുനാ പിലച്ചേക്ക് ഏശുവും ശിശിയരും തിരുമ്പി പോയവോളെ ചാപ്പം ഇട്ടെ അത്തി മരം വേരോടെ ഉണന്ത് നിക്കിനതെ കണ്ടെ.
അങ്ക് നാപ്പതുനാ ഉരുമൻ അവനെ ചോതനെ ചെയ്യെ; അം നാളുകേൽ ഏശു ഒണ്ണാം തുണ്ണതില്ലെ; അതോഞ്ച് അവനുക്ക് പഞ്ചം പുടിച്ചെ.
അതോഞ്ച് എല്ലാം മുടിഞ്ചേയെ ഒൺ ഏശുവുക്ക് തിക്കിനൊണ്ടായാലെ തിരുവെളുത്തിൽ ചൊല്ലിയിരുക്കിനത് നടമാകേക്കുചൂട്ടി, “എനക്ക് തണ്ണി തവിക്കിനെ” ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
അകനെ അവൻ തെയ്വത്തിലെ വേലേൽ കനിവ് ഒള്ളാളും നമ്പുകേക്കാനവനുമാനെ ഒരു വലിയെ പൂയാരിയുമായെ. എന്തൊണ്ണാ മാനടവൻകാട്ടിലെ പാപങ്കാട്ടുക്ക് പകറമായ് എല്ലാ കാരിയത്തിലും അവൻ ഉടയാ കൂടപ്പുറപ്പുകാടുവോലെ ആകവേണ്ടിയിരുന്തെ.