51 “ഏൻ നിനക്ക് എന്തെ ചെയ് തരോണുമൊൺ നീ നിനയ്ക്കിനെ” ഒൺ ഏശു കേട്ടെ. “എശമാനനേ, എൻ കണ്ണുക്ക് പാരുവെ കിടയ്ക്കോണും” ഒൺ അവൻ ചൊല്ലിയെ.
അവറാത്തുക്ക് ചന്തകാട്ടിൽ വണക്കമെ കോപ്പേക്കും മനിശരുകാട് റബീ ഒൺ വുളിക്കിനതെ കോപ്പേക്കും പിരിയം താൻ.
നിങ്കയാരും റബീ ഒണ്ണെ പേരെ എടുപ്പാനില്ലെ. നിങ്കെ എല്ലാരും ഒരു കൂരക്കാറാതാൻ. മട്ടുമില്ലെ ഒരാമട്ടും താൻ എശമാനൻ.
നിങ്കെ അവറവോലെ ആവാനില്ലെ; നിങ്കാക്ക് തേവയാനത് എന്തനേത്തൊൺ നിങ്കെ കോക്കിനത്തുക്ക് മിന്നേ നിങ്കെ തകപ്പനുക്ക് തിക്കിനൊള്ളെ.
കോളിൻ ഒണ്ണാ നിങ്കാക്ക് കിടയ്ക്കും; തേടിൻ ഒണ്ണാ നിങ്കെ കണ്ടു പുടിയ്ക്കും; മുട്ടിൻ ഒണ്ണാ നിങ്കാക്ക് വാതൽ തുറന്ത് കിടയ്ക്കും.
ഏശു അവറകാക്ക്, “ഏൻ നിങ്കാക്ക് എന്തനേ ചെയ് തരിളത്” ഒൺ കേട്ടെ.
അത്തുക്ക് അവൻ എന്തിയാലെ ചൂടിയിരുന്തെ തുണിയാം ഒറിഞ്ചിട്ട് ഏശുവുകാക്ക് പോയെ.
അന്നേരം ഏശു അപ്പിണെ “മറിയേ” ഒൺ വുളിച്ചെ. അവെ തിരുമ്പി “റബൂനി” ഒൺ എബുറായെ പാശേൽ വായെ കേട്ടെ. അത്തുക്ക് “എശമാനൻ” ഒൺതാൻ പൊരുൾ.
പടത്തലവൻ അം ഉളന്താരീലെ കയ്ക്ക് പുടിച്ച് ഒരുക്കോട്ടുക്ക് മാത്തി നുറുത്തിയാലെ, “ചൊൽ, നിനക്ക് എന്തുനേ എൻകാൽ ചൊൽകേക്ക് ഒള്ളത്?” ഒൺ ആരും കോളാതെ കേട്ടെ.
നിങ്കെ ഒണ്ണാം നിനച്ച് കവലയടയാതേൻ; ഏളെ നിലേലും നിങ്കാക്ക് തേവയാനതുകാടെ ചോത്തിരത്തോടെ വായാതി തെയ്വത്തുകാക്ക് ഒപ്പണയ്ക്കിളതാൻ വേണ്ടത്.