49 അതെ കേട്ടതും ഏശു അവുടെ നുണ്ണാപ്പിലെ “അവാളേ വുളീ” ഒൺ ചൊല്ലിയെ. അത്തുക്ക് അവറെ കൺ തോണാത്താളെ വുളിച്ചാലെ, “പേടിയാതെ, എന്തി വര്, അവൻ നിന്നെ വുളിക്കിനെ” ഒൺ കൺ തോണാത്താളെ വുളിച്ചെ.
ചിലയാളുകെ തളന്ത് കിടന്തെ ഒരാളെ പായോടെ ഏശുവുകാക്ക് കുടത്തെ; അവറെ നമ്പിക്കയെ ഏശു കണ്ടോൺ തളന്ത് കിടന്താകാൽ, “മകനേ, ചുണയോടെ ഇര്; നിൻ പാപങ്കാടെ മന്നിച്ചിരുക്കിനെ” ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
അത്തുക്ക് അവൻ എന്തിയാലെ ചൂടിയിരുന്തെ തുണിയാം ഒറിഞ്ചിട്ട് ഏശുവുകാക്ക് പോയെ.
ഏശു അവുടെ നുണ്ണാപ്പിലെ അവനെ തൻകാക്ക് കുടക്കുവെ തിട്ടമിട്ടെ. കൺ തോണാത്താ കിട്ടെ വന്തതും ഏശു അവൻകാക്ക്,
ഇതെ ചൊല്ലിയോഞ്ച് അവെ തിരുമ്പി പോയ് ഉടയാ തവെ മറിയാവെ വുളിച്ച്, “എശമാനൻ ഇങ്ക് വന്തിരുക്കിനെ; നിന്നെ വുളിക്കിനെ” ഒൺ വോറാരും കോളാതെ ചൊല്ലിയെ.
അകനെ അവൻ തെയ്വത്തിലെ വേലേൽ കനിവ് ഒള്ളാളും നമ്പുകേക്കാനവനുമാനെ ഒരു വലിയെ പൂയാരിയുമായെ. എന്തൊണ്ണാ മാനടവൻകാട്ടിലെ പാപങ്കാട്ടുക്ക് പകറമായ് എല്ലാ കാരിയത്തിലും അവൻ ഉടയാ കൂടപ്പുറപ്പുകാടുവോലെ ആകവേണ്ടിയിരുന്തെ.
നമക്കൊള്ളെ വലിയെ പൂയാരി നങ്കെ കുറേൽ കനിവെ കാട്ടുകേക്ക് കൂടാത്താ നാത്തെ; എല്ലാത്തിലും നങ്കവോലെ ചോതനേൽ അകപ്പട്ടപ്പണും അവൻ പാപം നാത്തവനായിരുന്തെ.