31 മുനികാട് ഏശുവുകാക്ക്, “നീ എങ്കളെ മുടുക്കി വുടുക്കിനതൊണ്ണാ അം പണ്ണിക്കൂട്ടത്തുക്ക് മുടുക്കി വുടുക്കാമീ?” ഒൺ കെഞ്ചി കേട്ടെ.
അവൻ ചേതി ശിറിയെ ഒണ്ണാൻ ഒത്തേ പരന്തെ. വൊവ്വോറേ നോയ് നൊടികാറാളാം ചീക്കിലും ഇളുവെട്ട് നടന്തവേരാളാം മുനീക്ക് ചാനവേരാളാം പിശാശി പുടിച്ചവേരാളാം തളന്തവേരാളാം അവൻകാക്ക് കുടത്തെ. അവൻ അവറാത്തുക്ക് ചുകമെ കൊടുത്തെ.
ചുത്തമാനതെ നായ്കാട്ടുക്ക് കൊടാതേൻ; അതുകാട് തിരുമ്പി നിങ്കളെ നാശമാക്കേക്ക് വരും; നിങ്കകാലെ വിലയൊള്ളെ മുത്തുകാടെ പണ്ണീക്ക് മില്ലോട് ഇടുവാനുമില്ലെ; അതുകാട് കാലിൽ അതെ മെതിക്കേം ചെയ്യും.
അവറെ ഇരുക്കിനാൻ നുൺ ഒരുത്തിനെ തുലേലായ് ഒരു വലിയെ കൂട്ടം പണ്ണികാട് മേഞ്ച് നടക്കുമെ.
ഏശു അവറകാൽ “പോൻ” ഒൺ ചൊല്ലിയെ; അതുകാട് അവറളെ വുട്ട് അം പണ്ണിക്കൂട്ടത്തുക്ക് പോയെ; അതുകാടൊത്തേ വരവശി ഓടി തണ്ണീൽ ബൂന്ത് വീര്ക്കുമുട്ടി ചത്തെ.
“അന്നടക്കിനെ പണ്ണിക്കൂട്ടത്തുക്ക് വുടുക്കാമീ? എങ്കെ അത്തിൽ ഓറിയോളെ” ഒൺ കെഞ്ചി കേട്ടെ.
അവൻ വലിയതാ വുളിച്ച് ചൊല്ലിയത് എകനയൊണ്ണാ, “വലിയവനാനെ തെയ്വ മകൻ ഏശുവേ, എനക്കും നിനക്കും മത്തും എന്തൻ കാരിയം? തെയ്വമെ നിനച്ച് എന്നെ അലക്കശ്ശിക്ക വയ്യാതേൻ?” ഒൺ കെഞ്ചി കേട്ടെ.
അതുനാലെ മേലോകമും അത്തിൽ കുടിയിരുക്കിനവേരാളുമാനവേരാളെ പിരിയമടേൻ; പൂമീക്കും ചമുത്തിരത്തുക്കും അമ്മച്ചേ വൻ വിനെ; എന്തൊണ്ണാ പിശാശ് ഉടയാക്ക് ഇനി കൊഞ്ചെ കാലംതാൻ ഒൺ അറിഞ്ച് ചരിയാനെ കിരുക്കോടെ നിങ്കകാക്ക് ഉറയ്ങ്കിരുക്കിനെ.”