27 അമ്പോളെ അവറയെല്ലാം അരിശുകപ്പട്ട്, “ചെൻ ആര്? കാത്തും അലേം കൂടി ചെൻ ചൊല്ലെ കോക്കിനെ” ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
അന്നേരം വള്ളത്തിലൊണ്ടായെ ശിശിയരുകാട്, “നിച്ചമാ നീ തെയ്വ മകൻതാൻ” ഒൺ ചൊല്ലി അവനുക്ക് മില്ലോട് നെടിഞ്ചാടെ ബൂന്ത് വണയ്ങ്കെ.
ഊമർ കുരവുടിനതാം കൂനരുക്ക് ചുകം കിടയ്ക്കിനതാം മൊണ്ടികെ നടക്കിനതാം കുരുടര് കാണതാം മാനടവൻകാട് കണ്ടാലെ അരിശുകപ്പട്ട് ഇശ്രവേൽ തെയ്വത്തുക്ക് മകിമേ കൊടുത്തെ.
ഏശു ഇതെ കേട്ട് അരിശുകപ്പട്ടാലെ തനക്ക് പുറകോടേ വന്തെ മാനടവൻകാക്ക്, “ഇശ്രവേൽ മാനടവനിലെ ഒരാളിൽ കൂടി ഇപ്പേരുപ്പട്ടെ നമ്പിക്കയെ ഏൻ കണ്ടിരുക്കിനതേയില്ലെ ഒൺ ഏൻ നിങ്കകാൽ ചത്തിയമാ ചൊന്നെ” ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
അവൻ അവറകാക്ക്, “നമ്പിക്കേൽ കുറവൊള്ളവേരാളേ, നിങ്കെ ഇപ്പേരുപ്പട്ടത്തിൽ അരളിനത് എന്തുക്ക്” ഒൺ കേട്ടോഞ്ച് എന്തി കാത്താം തേക്കമാം “അടങ്ക്” ഒൺ തിട്ടമിട്ടെ; അകനെ അത് അലാതിയാ നുണ്ണെ.
ഏശു തേക്കത്തുക്ക് അക്കറോട് കെതരെ തേശത്തിൽ പോയ് ചേന്തവോളെ ഇരണ്ടാ ചാവർപ്പതീൽ നുൺ അവൻകാക്ക് വന്തെ; അവറെ മുനി പുടിച്ചവേരാളും ചരിയാനത്തിൽ അക്കിറുമമെ ചെയ്യുമവേരാളുംനാലെ ആരുക്കും അം വശീക്ക് പോകേക്ക് ചുണെ നാപ്പോയെ.
ഇതെ കണ്ടോൺ അവറെ അരണ്ടാലെ, “അമ്മച്ചേ, ഇതെന്തൻ പുതുവൻ ഉവതേശം? മുനികൂടി അവൻ ചൊല്ലെ കോക്കിനെ” ഒൺ തങ്കളേ കുരവുട്ടെ.
പിന്നെ വള്ളത്തിൽ ഓറിയതും അന്നേരമേ കാത്ത് നിളച്ചെ; ഇതെ കണ്ടോൺ അവറെ അരണ്ടോൺ ഇരുക്കുമെ.
ഇം ചേതിയെ കേട്ടവൻ കേട്ടവൻ വെരുണ്ടോൺ, “നല്ലതാൻ നീ ചെയ്യിനെ; ചെവി കോളാത്തവേരാക്ക് ചെവി കോപ്പേക്കും ഊമറുക്കു കുരവുടുകേക്കുമൊള്ളെ നൽവരമെ നീ കൊടുക്കിനെ” ഒണ്ണെ.