25 ശിശിയര് അവൻകാക്ക് പോയ്, “കരുത്താവേ, എങ്കളെ കാപ്പാത്തോണുമേ; എങ്കെ തണ്ണീൽ മുയ്ങ്കി നാശമാകേക്കാനെ” ഒൺ ചൊല്ലി അവനെ അയപ്പിയെ.
അമ്പോളെ കട്ടച്ചീക്ക് പുടിച്ചെ ഒരു മനിശൻ ഏശൂവുകാക്ക് വന്ത് അവനുക്ക് മില്ലോട് നെടിഞ്ചാടെ ബൂന്ത് കുമിടെ വായ്ങ്കി, “കരുത്താവേ, നിനക്ക് മനശിരുന്താ എന്നെ ചുകമാക്കേക്ക് മുടിയും” ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
പെട്ടൊൺ തേക്കത്തിൽ വൻ കാത്ത് അടിക്കുകേം വള്ളം മുങ്കുവേക്കുമായെ; ഒണ്ണാ ഏശു അത്തിൽ കിടന്ത് ഉറങ്കുമെ.
ഏശു ഇകനെ കുരവുട്ട് ഇരുന്തവോളെ എകൂതാ പള്ളീലെ മൂപ്പനാനെ ഒരാ വന്തു അവനെ കുമിടെ വായ്ങ്കി, “എൻ മകെ ഇപ്പെ നാത്തെ; നീ വന്തു അവളേത്തിൽ കയ്യെ വച്ചാ അവേക്ക് ഉശിരു കിടയ്ക്കും” ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
അന്നേരം ഏശുവിലെ ശിശിയരുകാട് അവൻകാൽ വന്ത്, “എശമാനനേ, എശമാനനേ, എങ്കെ മുയ്ങ്കി നാശമാകേക്ക് പോനെ” ഒൺ ചൊല്ലി അവനെ അയപ്പിയെ. ഏശു എന്തി കാത്തുകാക്കും അലേകാക്കും തിട്ടമിട്ടതും അതുകാട് അലാതിയാ നുണ്ണെ.