2 അമ്പോളെ കട്ടച്ചീക്ക് പുടിച്ചെ ഒരു മനിശൻ ഏശൂവുകാക്ക് വന്ത് അവനുക്ക് മില്ലോട് നെടിഞ്ചാടെ ബൂന്ത് കുമിടെ വായ്ങ്കി, “കരുത്താവേ, നിനക്ക് മനശിരുന്താ എന്നെ ചുകമാക്കേക്ക് മുടിയും” ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
നോയാളികേക്ക് ചുകമെ കൊടുക്കേം ചത്തവേരാക്ക് ഉശിരെ കൊടുക്കുകേം കട്ടച്ചീക്ക് നോയാളികളെ ചുത്തമാക്കുകേം മുനികാടെ മുടുക്കുകേം ചെയ്യിൻ; നിങ്കാക്ക് മത്തം കിടച്ചത് മത്തമേ കൊടിൻ.
അവറാത്തുക്ക് നമ്പിക്കനാതെ ഇരുന്തനാലെ അവൻ അങ്ക് കനേകം അരിശുകങ്കാടെ ഒണ്ണും ചെയ്യതില്ലെ.
അന്നേരം വള്ളത്തിലൊണ്ടായെ ശിശിയരുകാട്, “നിച്ചമാ നീ തെയ്വ മകൻതാൻ” ഒൺ ചൊല്ലി അവനുക്ക് മില്ലോട് നെടിഞ്ചാടെ ബൂന്ത് വണയ്ങ്കെ.
ഒണ്ണാ അവെ വന്ത് ഏശുവിലെ കാൽകാൽ ബൂന്ത്, “കരുത്താവേ, എനക്ക് ഉതവിയെ ചെയ്യോണുമെ” ഒൺ ചൊല്ലി അവനെ വണയ്ങ്കെ.
അത്തുക്ക് അം പണ്ണക്കാറൻ അം രാശാവ് കാലുക്ക് ബൂന്ത്, ‘എശമാനനേ, എൻകാൽ മന്നിക്കോണുമേ; ഏൻ എല്ലാ കടനാം തന്ത് ഓച്ചോളെ’ ഒൺ കെഞ്ചിയെ.
അം കൂരേൽ പോയി പുള്ളയെ തള്ളെ മറിയാവ് കൂട്ടത്തിൽ കണ്ട്, കുമിടവായ്ങ്കെ; മാരാപ്പെ പിരിച്ച് കുടത്തെ തങ്കം, തെള്ളി, മൂര് ഇതുകാടെ ബൊകുമാനമായ് അവനുക്ക് മില്ലോട് വച്ചെ.
പിന്നെ ശെവതി പെൺ ഉടയാ ആൺമക്കകാടാനെ ആക്കോവാം ഓകന്നാനാം കൂട്ടിയെടുത്ത് ഏശുവുകാക്ക് വന്ത് മുട്ടക്കുത്തി ഒരു ഉതവിയെ ചെയ്യോണുമൊൺ കെഞ്ചിയെ.
ബെതാനിയാവിൽ മിന്നേ കട്ടച്ചീക്ക് പുടിച്ച് നോയാളിയായിരുന്തെ ശീമോൻ കൂരേൽ ഏശു ഇരുന്തവോളെ,
ഏശുവെ കണ്ടവോളെ അവറെ അവനെ കുമിടെ വായ്ങ്കെ. അവറളിൽ ചിലവേരാക്ക് അത് ഏശുതാൻ ഒൺ നമ്പുകേക്കായതില്ലെ.
പെട്ടൊൺ ഏശു അവറളെ കണ്ട് അവറകാൽ, “നിങ്കാക്ക് നിമതി” ഒൺ ചൊല്ലിയെ. അവറെ അവൻകാക്ക് പോയി അവൻ കാലെ പുടിച്ച് കുമിടെ വായ്ങ്കെ.
അവൻകാക്ക്, “നീ എന്നെ കുമിടെ വായ്ങ്കതൊണ്ണാ ഇതുകാടെയെല്ലാം നിനക്ക് തരുവിളെ” ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
ഏശു മലേൽ നുൺ ഉറയ്ങ്കി വന്തവോളെ കന്നയായ് മാനടവൻകാട് അവനുക്ക് പുറകോടേ പോയെ.
ശിശിയര് അവൻകാക്ക് പോയ്, “കരുത്താവേ, എങ്കളെ കാപ്പാത്തോണുമേ; എങ്കെ തണ്ണീൽ മുയ്ങ്കി നാശമാകേക്കാനെ” ഒൺ ചൊല്ലി അവനെ അയപ്പിയെ.
ഏശു ഇകനെ കുരവുട്ട് ഇരുന്തവോളെ എകൂതാ പള്ളീലെ മൂപ്പനാനെ ഒരാ വന്തു അവനെ കുമിടെ വായ്ങ്കി, “എൻ മകെ ഇപ്പെ നാത്തെ; നീ വന്തു അവളേത്തിൽ കയ്യെ വച്ചാ അവേക്ക് ഉശിരു കിടയ്ക്കും” ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
മട്ടുമില്ലെ പലകപ്പാട്ടുക്കാറൻ എലീശാ പിശച്ചിരുന്തെ കാലത്തിൽ കട്ടച്ചീക്ക് നോയ് പുടിച്ചെ കനേമാളുകെ ഇശ്രവേലിൽ ഇരുന്തെ. ഒണ്ണാ ശിറിയാ രാച്ചക്കാറനാനെ നയമാൻ ഒണ്ണാക്കല്ലാതെ വോറേ ആരുക്കും ചുകം കിടച്ചതില്ലെ” ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
അന്നേരം അവൻ, “കരുത്താവേ, ഏൻ നമ്പുനെ” ഒൺ ചൊല്ലി അവനെ വണയ്ങ്കെ.
അത്തുക്ക് പത്തിരോശ്, “ഇല്ലെ, കരുത്താവേ, അകനെ ചെയ്വാനില്ലെ; അശിങ്കമാനെ ഇകത്തെ ഒരു തീനാം ഏൻ ഇതുവരേക്ക് തുണ്ണിരുക്കിനതില്ലയേ?” ഒൺ തിരുപ്പി ചൊല്ലിയെ.
പത്തിരോശ് കൂരയകത്തുക്ക് ഓറിയവോളെ വാതൽകാൽ വച്ച് കൊറുനല്ലിയോശ് അവൻ കാൽക്ക് നെടിഞ്ചാടെ ബൂന്ത് അവനെ വണയ്ങ്കെ.
അമ്പാൾ ഇതയത്തിൽ മറഞ്ചിരുക്കിനെ കാരിയങ്കാടും വെളിപ്പടും; അമ്പാൾ നെടിഞ്ചാടെ ബൂന്ത്, “മെച്ചക്കമാ തെയ്വം നിങ്കെ ഇടേൽ ഒള്ളെ” ഒൺ ചൊല്ലി തെയ്വമെ കുമ്പിടും.
ഏൻ തൂതനെ വണങ്കിളത്തുക്ക് അവൻ കാൽകാക്ക് ബൂന്ത് അമ്പോളെ അവൻ എൻകാക്ക്, “അകനെ ചെയ്വാനില്ലെ; നിന്നവോലേം ഏശുവിലെ വശനമെ നമ്പിയെ നിൻ ഇണങ്കരുവോലേം ഒരു ഏവൽക്കാറൻ താൻ ഏൻ; തെയ്വമെ മട്ടും വണങ്കിൻ; പലകപ്പാട്ടിലെ മുയ്ക്കമാനെ കാരിയം ഏശുവിലെ വശനം താൻ.”