14 ഏശു പത്തിരോശ് കൂരേക്ക് വന്തവോളെ അവൻ തമാമി നോവ് പുടിച്ച് കിടക്കുമതെ കണ്ടെ.
അത്തുക്ക് പത്തിരോശ്, “നിച്ചമാ” ഒൺ ഏൽത്തെ. പത്തിരോശ് കൂരേൽ വന്തവോളെ ഏശു മിന്നേ അവൻകാൽ, “ശീമോനേ നിനക്ക് എന്തനേത്ത് തോണെ? ആരുനേ പൂമിനാട്ടിലെ രാശാക്കൻമാരുകാട്ടുക്ക് കരമെ കൊടുക്കിനത്? രാശാവിലെ ചൊന്തെ മക്കളോ അന്നിയരോ?” ഒൺ കേട്ടെ.
അവൻ അവെ കയ്യെ പുടിച്ചെ; അമ്പോളയേ അപ്പിണുക്ക് നോവ് വുട്ടുമാറിയെ; അവെ എന്തി അവനുക്ക് പമ്പുലമെ ചെയ്യെ.
ഏശു അവൻകാക്ക്, “കുറുനരികാട്ടുക്ക് അളേം വാനത്തിലെ പയ്ക്കികാട്ടുക്ക് കൂടും ഒണ്ട്; മനിശൻ മകനാനെ എനക്ക് കിടപ്പകൂടി ഇടം നാത്തെ” ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
ഇനിയോരു അപ്പോശ്ത്തലരുകാടുവോലേം കരുത്താവിലെ തമ്പിയേരുകാടുവോലേം കേപ്പാവുവോലേം നമ്പിക്കെ ഒള്ളെ പെണ്ണും മത്തും നടപ്പേക്ക് എങ്കാക്ക് അവകാശം നാത്തതീ?
ഒണ്ണാ മൂപ്പൻ നിച്ചനാത്തെ കേൾവി നാത്താളും ഒരേയൊരു പെണ്ണുക്ക് ആണും പെട്ടൊൺ കൂശോറാത്താളും നിച്ചനാത്തെ വെരികാടയെല്ലാം അടക്കിനാളും നല്ലെ കുണങ്കാട് ഒള്ളാളും വിരുന്താളികളെ നല്ലെ മനശോടെ പരിശുരുക്കിനാളും പടിയ്ക്കെ വയ്പ്പേക്ക് നല്ലെ തകിതി ഒള്ളാളുമായിരുക്കോണും.
ഇകത്തവേരാ ആൺപെൺ എടുപ്പാനില്ലെ ഒണ്ണും ചത്തിയത്തിലെ അറിവു കിടച്ച് നമ്പിക്കേൽ ആയവേരാക്ക് ചോത്തിരത്തോടെ തിൻബേക്ക് തെയ്വം പടച്ച് പകുത്തെ തീൻകാടെ ഒറിഞ്ച് പോടോണും ഒണ്ണും പടിയ്ക്കെ വയ്ക്കിനെ.
കലിയാണമെ എല്ലാരും മാനമാ കാണോണും; ആണും പെണ്ണും അക്കുമിക്കും നമ്പിക്കെ ഒള്ളവേരാ ആയിരുക്കോണും; എന്തൊണ്ണാ കെട്ടെ പിശപ്പുകാറാളാം എടാൺ എടുപെൺ നടക്കിനവേരാളാം തെയ്വം തണ്ടിക്കും.