9 നിങ്കെ ഇകനെ വായാതിൻ: മേലോകത്തിലെ എങ്കെ തകപ്പനേ, പരിശുത്തമാനെ നിൻ നാമം മകിമപ്പടട്ടെ;
ഒരു ചെമ്പുതുട്ടിൽ ഇരണ്ടു കുരികാടെ വിലുക്കിനതാനെ? അത്തിൽ ഒൺകൂടി നിങ്കെ തകപ്പനാനെ തെയ്വത്തുക്ക് തിക്കിനാതെ അടീൽ ബൂശാത്ത്.
പൂമീലൊള്ളെ ആരളാം തകപ്പൻ ഒൺ വുളിപ്പാനില്ലെ; മേലോകത്തിലെ ഒരു തകപ്പൻ മട്ടുംതാൻ നിങ്കാക്ക് ഒള്ളത്.
എൻ തകപ്പൻ രാച്ചത്തിൽ ഏൻ നിങ്കളും മത്തും പുതുവൻ വീഞ്ചെ കുടിയ്ക്കിനെ നാൾവരേക്ക് ഏൻ ഇം വീഞ്ചെ ഇനി കുടിയാത്ത് ഒൺ ഏൻ നിങ്കകാൽ ചൊന്നെ” ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
ഏശു പുറകോടും പോയാലെ, “എൻ തകപ്പനേ, ഇം കറുമത്തിലെ കോപ്പീ ഏൻ കയ്യേലാതെ അത് നീങ്കുവെ കൂടാത്തൊണ്ണാ, നിൻ പിരിയംവോലെ നടക്കട്ടെ” ഒൺ വായാതിയെ.
അകനതാൻ നിങ്കെ വോറെ വേരാക്ക് വെളിച്ചമാകോണും; അകനയൊണ്ണാ നിങ്കെ ചെയ്യിനെ നല്ലെ നല്ലെ കാരിയങ്കാടെ കണ്ട് അവറെ മേലോകത്തിലെ തകപ്പനുക്ക് മകിമേ കൊടുക്കും.
അതുനാലെ മേലോകത്തിൽ ഇരുക്കിനെ നിങ്കെ തകപ്പൻ എല്ലാ കുണമും തികഞ്ചിരുക്കിനാനാലെ നിങ്കളും എല്ലാ കാരിയത്തിലും തികഞ്ചവേരാ ആനിൻ.
വോറെ ഒള്ളവേരാ നിങ്കകാൽ ചെയ്യെ പാപമെ നിങ്കെ മന്നിക്കിനതൊണ്ണാ മേലോകത്തിലെ നിങ്കെ തകപ്പൻ നിങ്കകാലും മന്നിക്കും.
ഒണ്ണാ നീ വായാതിനവോളെ അറേൽ കടന്ത് വാതലടച്ച് മറവാ ഇരുക്കിനെ നിൻ തകപ്പൻകാൽ വായാതിൻ; മറവാ ചെയ്യിനെ കാരിയങ്കാടെ കാണെ നിങ്കെ തകപ്പൻ അത്തുക്കൊള്ളെ കൂലിയെ തരും.
അകനെ നിച്ചംകെട്ടെ നിങ്കെ ഉടവൻ മക്കാക്ക് നല്ലെ ബൊകുമാനമെ കൊടുപ്പേക്ക് നിനയ്ക്കിനതൊണ്ണാ മേലോകത്തിലെ നിങ്കെ തകപ്പൻ ഉടയാകാൽ കോക്കിനവേരാക്ക് എത്തിനാരം നൽമകാടെ കൊടുക്കും.
ഏൻ എന്തി അപ്പൻകാക്ക് പോയ്, അപ്പാ, ഏൻ തെയ്വത്തുകാലും നിൻകാലും പാപമെ ചെയ് ഇരുക്കിനെ.
അകനയവൻ തന്താരുകാൽ പോയി, ‘അപ്പാ ഏൻ തെയ്വത്തുകാക്കും നിൻകാക്കും പാപമെ ചെയ് ഇരുക്കിനെ; ഉണ്ണേക്കിരുന്ത് ഏൻ നിൻ മകനൊൺ കേൾവി കോപ്പേക്ക് ഓയ്ക്കിയം നാത്തെ’ ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
“മേലോകത്തിൽ ഇരുക്കിനെ തെയ്വത്തുക്ക് മകത്തം; പൂമീൽ തെയ്വത്തിലെ നൽമെ കിടച്ചവേരാക്ക് നിമതി.”
അന്നേരം ഏശു അവേകാൽ, “എന്നെ തൊടുവാനില്ലെ, എന്തൊണ്ണാ ഏൻ ഇതുവരേക്കും തകപ്പൻകാക്ക് തിരുമ്പി പോയതില്ലെ. നീ പോയ് എൻ ഇണങ്കരുകാൽ ‘ഏൻ എൻ തകപ്പനും നിങ്കെ തകപ്പനും എൻ തെയ്വമും നിങ്കെ തെയ്വമുമാനവൻകാക്ക് തിരുമ്പി പോനെ’ ഒൺ ചൊല്ലിൻ” ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
റോമാവിലൊള്ളെ നിങ്കെ എല്ലാരുക്കും മുയ്ക്കമാ തെയ്വത്തുക്ക് പുടിച്ചവേരാളും ചുത്തമാനവേരാളുമാനെ നിങ്കാക്ക് നങ്കെ തകപ്പനാനെ തെയ്വത്തിൽ നുണ്ണും കരുത്താവാനെ ഏശുകിരിശ്ത്തുവിൽ നുണ്ണും ഇരക്കമും നിമതീം ഒണ്ടാകട്ടെ.
അതുനാലതാൻ തെയ്വ ആത്തുമാവിലെ ഉതവീലേ തെയ്വമെ ആത്തിരത്തോടെ “തകപ്പനേ” ഒൺ വുളിക്കേക്കൊള്ളെ അവശിരം കിടച്ചത്. മിന്നേ നങ്കെ നായപുറമാണമെ പേടിയോടെ പാലിച്ച് പിശയ്ക്കുമതാനേ?
അപ്പോശ്ത്തലനാനെ പവുലോശ് എന്ന ഏനും എൻ കൂട്ടത്തിലൊള്ളെ എല്ലാ നമ്പിക്കക്കാറാളും ചേന്ത് കെലാത്തിയാവിൽ ഒള്ളെ ശവേക്ക് എളുതിനത്, മനിശരേത്തിൽ നുണ്ണോ മനിശൻ നാലയോ നാത്തെ ഏശുകിരിശ്ത്തുനാലേം അമ്പാളെ ചത്ത് മാണ്ടവേരാ കൂട്ടത്തിൽ നുൺ ഉശിരോടെ എത്തെ വച്ചെ തകപ്പനാനെ തെയ്വമും താൻ എന്നെ അപ്പോശ്ത്തലനായ്ക്കത്.
എകൂതരല്ലാത്തെ നിങ്കളും തെയ്വത്തിലെ മക്കെ ആയിരുക്കിനതുനാലെ “അപ്പാ, തകപ്പനേ” ഒൺ വുളിക്കിനെ ചൊന്തെ മകനേത്തിലെ ആത്തുമാവെ തെയ്വം നങ്കെ ഇതയത്തുക്ക് കടത്തിവുട്ടിരുക്കിനെ.
അം തെയ്വം നാശമാകാത്തവനും അണ്ടുകേക്ക് കൂടാത്തെ വെളിച്ചത്തിൽ ഇരുക്കിനവനും ആരും കാണാത്താളും കാൺമ്പേക്ക് കൂടാത്തവനുമാനെ. അവനുക്ക് ബൊകുമാനമും എണ്ണെണ്ണേക്കുമൊളെള ചക്കിതീം ഒണ്ടാകട്ടെ. ആമേൻ.
മുകറെ നോക്കാതെ ഒവ്വോരുത്തൻ ചെയ്യിനെ കാരിയത്തുക്കു നായമെ വിതിക്കിനാളെ നിങ്കെ തകപ്പൻ ഒൺ വുളിക്കിനതൊണ്ണാ നിങ്കെ ഇം ഉലകത്തിൽ വോറേ പണ്ണേൽ നുൺ വന്തു പിശയ്ക്കിനവേരാവോലെ പിശയ്ക്കിനെ കാലം മുച്ചൂടും അവനുക്ക് മാനമെ കൊടുത്തു പേടിയോടെ പിശയ്ക്കോണും.
“എങ്കെ തെയ്വമാനെ കരുത്താവേ, നീ മുച്ചൂടാം പടച്ചാളും നിൻ പിരിയമ്പോലെ ഉരുവായതുംനാലെ മകത്തമും ബൊകുമാനമും ചക്കിതീം ഏത്തെടുപ്പേക്ക് ഓയ്ക്കമാനവൻ താൻ” ഒൺ ചൊല്ലി കുമിടെ വായ്ങ്കെ.
അവറെ വലിയതാ ഇകനയേ പാടിയിരുന്തെ, “അറുക്കപ്പട്ടെ കുഞ്ചി ആട് ചക്കിതീം ചൊത്തും അറിവും തുറമും മാനമും മകിമേം നണ്ണീം ഏത്തെടുപ്പേക്കു ഓയ്ക്കമാനവൻ”