40 “തെയ്വ ആലയമെ പൂച്ച് മൂണുനാത്തേക്കൊള്ളേ ചെയ്യിനവനെ, നീ നിന്നമേ കാപ്പാത്ത്; നീ തെയ്വ മകനൊണ്ണാ ശിലുവേൽ നുൺ ഉറങ്കി വര്” ഒൺ ചൊല്ലികിടന്ത് പോയെ.
കുറുപ്പു കെട്ടതും നമ്പുകേക്ക് കൂടാത്തതുമാനെ ഇം വർളാട്ടിലെ ആളുകെ അടകാളമെ തേടിനെ; പലകപ്പാട്ടുക്കാറൻ ഓനായ് എന്നാ അടകാളമല്ലാതെ അത്തുക്ക് അടകാളം കിടയാത്ത്.” പിന്നെ അവൻ അവറളെ വുട്ടുപോയെ.
“‘തെയ്വ ആലയമെ പൂച്ച് മൂണ് നാളേക്ക് പിന്നേം ചെയ്കേക്ക് എനക്ക് മുടിയും’ ഒൺ ചെൻ ചൊല്ലിയെ” ഒൺ അവറെ ചൊല്ലിയെ.
അകനതാൻ വലിയെ വലിയെ പൂയാരിയേരും മതപണ്ടിതരുകാടും മൂപ്പരുകാടും അവനെ വെക്കം കെടുത്തി,
“ചെൻ വോറാളുകളെ കാപ്പാത്തിയെ. ഒണ്ണാ ഉടയാളമേ കാപ്പാത്തുകേക്ക് മുടീനതില്ലെ; അവൻ ഇശ്രവേൽ രാശാവൊണ്ണാ ഇപ്പണെ ശിലുവേൽ നുൺ ഉറങ്കി വരട്ടെ; ഒണ്ണാ എങ്കെ അവനെ നമ്പുളെ.
ശതാതിപനുക്കും ഏശുവെ കാവൽ കാത്തു നുണ്ണെ പടയാളികേക്കും അങ്ക് നടന്തെ പൂമി കുലുക്കമും നടമായെ കാരിയങ്കാടാം കണ്ടവോളെ ചരിയാനത്തിൽ അരണ്ട് “മെച്ചക്കമാ ചെൻ തെയ്വ മകൻതാൻ” ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
അമ്പോളെ ഉരുമൻ കിട്ടേക്ക് വന്ത് ഏശുവുകാക്ക്, “നീ തെയ്വ മകൻ ഒണ്ണാ ഇം കൽകാട്ടുകാൽ അപ്പമാകേക്ക് ചൊൽ” ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
അവൻകാക്ക്, “നീ തെയ്വ മകനൊണ്ണാ അടീക്ക് തത്ത്; ‘നിന്നെ പാതുകാപ്പേക്കുചൂട്ടി തെയ്വം ഉടയാ തൂതരുകാട്ടുകാൽ ചൊല്ലും ഒണ്ണും നിൻകാൽ കല്ലിൽ അടിച്ചോകാതിരുക്കുവെ അവറെ നിന്നെ കയ്കാട്ടിൽ താങ്കുമൊണ്ണും എളുതിയിരുക്കിനതാനെ?’” ഒണ്ണെ.
ഒണ്ണാ അബുറാകാം അവൻകാക്ക്, “മോശേം പലകപ്പാട്ടുക്കാറാളും ചൊന്നതെ അവറെ നമ്പാതെ ഇരുന്താ ചത്തവേരാ കൂട്ടത്തിൽ നുൺ ഒരാ ഉശിരോറി പോയ് ചൊല്ലിയാലും അവറെ നമ്പാത്ത്” ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
ഇം പലകപ്പാട്ടുകാറാ ഇരണ്ടാളും പൂമീൽ പിശയ്ക്കിനവേരാളെ ചിക്കെ ചെയ്യതുനാലേം അവറെ ചത്തതുനാലേം പൂമീൽ പിശയ്ക്കിനവേരാ ചരിയാനത്തിൽ പിരിയമടഞ്ചി അക്കുമിക്കും ബൊകുമാനമെ കൊടുക്കേം ചെയ്യും.