14 ഒണ്ണാ ഏശു ഒരു വാക്കുക്കും വതിലെ കൊടാതെ ഇരുന്തനാലെ നാട്ടുമന്നൻ ചരിയാനത്തിൽ അരിശുകപ്പട്ടെ.
ഒണ്ണാ ഏശു ഒണ്ണാം കുരവുടാതെ നുണ്ണെ. വലിയെ പൂയാരി പുറകോടും അവൻകാൽ, “ഏൻ നിൻകാൽ കോക്കിനെ, ഉശിരൊള്ളെ തെയ്വത്തിൽ ചത്തിയമെ അടിച്ച് ചൊൽ, നീ തെയ്വ മകനാനെ കിരിശ്ത്തുവീ?” ഒൺ കേട്ടെ.
ഒണ്ണാ വലിയെ വലിയെ പൂയാരിയേരും മൂപ്പരുകാടും ചൊല്ലിയെ കുത്തത്തുക്ക് അവൻ വതിലെ ഒണ്ണാം ചൊല്ലിയതില്ലെ.
അതുനാലെ പീലാത്തോശ് അവൻകാക്ക്, “ചേരെ നിനക്ക് എതിരാ എന്തെല്ലാം കുത്തമെ ചൊല്ല്നെ; നീ ഒണ്ണാം കോളാത്തതീ?” ഒൺ കേട്ടെ.
അപ്പണും ഏശു ഒണ്ണാം കുരവുട്ടതില്ലെ അത്തുക്ക് പീലാത്തോശ് ചരിയാനത്തിൽ അരിശുകപ്പട്ടെ.
ഒവ്വൊരു കാരിയങ്കാടെ കെരോതാവ് കേട്ടുകിട്ടേ ഇരുന്തപ്പണും ഏശു അത്തുക്കൊണ്ണും വതിലെ കൊടാതെ ബുറീനെ നുണ്ണെ.
പിന്നെ അവൻ ചിത്താറേക്ക് തിരുമ്പി പോയെ. “നീ ഏടനുൺ വരിനെ?” ഒൺ ഏശുവുകാക്ക് കേട്ടെ; ഏശു അവൻകാക്ക് ഒരു വതിലാം ചൊല്ലിയതില്ലെ.
അപ്പോശ്ത്തലരാനെ എങ്കളെ തെയ്വം ചാവുക്ക് വിതിച്ചിരുക്കിനവേരാളവോലെ നിരെ നിരയായ് നിരന്തെ നിരേൽ എല്ലാരും കാൺമ്പിളത്തുക്ക് കടശീൽ നുറുത്തിയിരുക്കിനവോലെ എനക്ക് തോണെ; ഉലകത്തുക്കും തൂതരുകാട്ടുക്കും മനിശെ മാനടവൻകാട്ടുക്കും കാൺങ്കെ പയ്ക്കികാടുവോലെ എങ്കളെ കാണെ.