2 അത്തുക്ക് അവൻ അവറകാക്ക്, “നിങ്കെ ഇം കാണെ വലിയെ ആലയം ഒരു കല്ലുക്കു മീത്തോട് ഒരു കൽകൂടി നാതെ നാശമായ് മണ്ടും ഒൺ ഏൻ ചത്തിയമാ നിങ്കകാക്ക് ചൊന്നെ” ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
അവറെ നിന്നാം നിൻ കൂട്ടത്തിലൊള്ളെ കുഞ്ചിക്കാടാം അടീക്ക് ഉന്തിയിടും; നിന്നിൽ ഒരു കല്ലുക്കു മീത്തോട് ഒരു കൽ നാതെ നാശമാനെ കാലം വരിനെ. എന്തൊണ്ണാ നിന്നെ കാപ്പാത്തുകേക്ക് തെയ്വത്തുക്ക് മനശ് ഒണ്ടായപ്പണും നിനക്ക് അത് തിക്കിലാപ്പോയെ” ഒൺ ചൊല്ലി വരുത്തപ്പട്ടെ.
ഇകനെ ഇതുകാടു മുച്ചൂടും നാശമായ് മണ്ടിനതുനാലെ നിങ്കെ എകനെ ഒള്ളവേരായായിരുക്കോണും? നിങ്കെ പിശപ്പ് ചുത്തമാനതും തെയ്വത്തുക്ക് ഒപ്പണച്ചതും ആയിരുക്കോണും.
അം പട്ടണത്തിൽ തെയ്വ ആലയമൊണ്ണും കണ്ടതില്ലെ; വൻ ചക്കിതിയൊള്ളെ തെയ്വമാനെ കരുത്താവും കുഞ്ചി ആടും താൻ അത്തിലെ ആലയം.