9 അതുനാലെ നിങ്കെ മുയ്ക്കമാനെ തെരുവീതീൽ പോയ് കാണവനയെല്ലാം കലിയാണെ വിരുന്തുക്ക് വുളീൻ’ ഒൺ ചൊല്ലിയെ
‘എങ്കളെ ആരും വേലേക്ക് വുളിയാപ്പോയെ’; അപ്പെ അവൻ, ‘നിങ്കളും എൻ മുന്തിരി തോട്ടത്തുക്ക് പോയ് വേലെ ചെയ്യിൻ’ ഒൺ അവറകാൽ ചൊല്ലിയെ.
അത്തുക്ക് അം പണ്ണക്കാറാ തെരുവീതീൽ പോയ് കണ്ടെ തിശകെട്ടവേരാളാം നല്ലവേരാളാം കൂട്ടി കുടത്ത് കലിയാണെ പന്തലെ നുറച്ചെ.
പിന്നെ അവൻ ഉടയാ പണ്ണക്കാറാളെ വുളിച്ച്, ‘കലിയാണെ വിരുന്ത് ഒരിയ്ങ്കിരുക്കിനെ ഒണ്ണാ വുളിച്ചവേരാക്ക് അത്തുക്ക് ഓയ്ക്കമില്ലെ.
മനം തിരുപ്പിളതപ്പത്തീം പാപത്തുക്ക് മന്നിപ്പ് കിടക്കിനതപ്പത്തീം എരുശലേമിലിരുന്ത് ഉലകത്തിലെ മാനടവൻകാൽ ബൂറാ അവൻ നാമത്തിൽ വുളിച്ച് ചൊല്ലോണുമൊൺ എളുതിയിരുക്കിനെ.
“എൻ രച്ചെ ഇം പൂമിനാട്ടിലെ അത്തം വരേക്ക് കിടയ്ക്കിളത്തുക്ക് നിന്നെ എകൂതരല്ലാത്തവേരാക്ക് വെളിച്ചമായ് വച്ചിരുക്കിനെ” ഒൺ കരുത്താവ് എങ്കാക്ക് കൽപ്പനെ തന്തിരുക്കിനെ ഒണ്ണെ.
തെയ്വ മക്കളിൽ ഏൻ അപ്പുറാണി ഒണ്ണിരുന്താലും കിരിശ്ത്തുവുകാലെ എണ്ണി തിട്ടമാക്കുകേക്ക് കൂടാത്തെ ചൊത്ത് ചുമുത്തിരമപത്തിയൊള്ളെ അം നല്ലെ ചേതിയെ എകൂതരല്ലാത്തവേരാകാൽ ചൊൽകേക്കൊള്ളെ പതവിയെ തെയ്വം എനക്ക് തന്തെ.
“വരിൻ” ഒൺ തെയ്വത്തിലെ ആത്തുമാവും ഏശുവുക്കുചൂട്ടി ഒരിയ്ങ്കി ഇരുക്കിനെ മണവാട്ടീം ചൊന്നെ; അതെ കോക്കിനവനും “വരിൻ” ഒൺ ചൊല്ലട്ടെ; തവിക്കിനവൻ വരട്ടെ; ആശിക്കിനവൻ ഉശിര് തണ്ണിയെ മത്തം കുടിയ്ക്കട്ടെ.