5 ഒണ്ണാ വിരുന്താളികെ അത്തുക്ക് ചെവിയെ കൊടാതെ ഉടവുറെ വേലേക്ക് പോയെ. ഒരാ ഉടയാ ഉശത്തുക്കും വോറൊരാ ഏവാരത്തുക്കും മണ്ടിയേയെ,
മുൾപാളീക്കിടേൽ ബൂന്തെ വിത്തുവോലതാൻ തെയ്വ വശനമെ കേട്ടാലെ ഇം ഉലകത്തിലെ ചിന്തനേലും ചൊത്ത് ചുമുത്തിരത്തുകാക്കൊള്ളെ പിരിയമുംനാലെ അം വശനമെ നെശിക്കിനവേരാ. അവറാത്തുക്ക് വെള്ളാമെ വിളേനവോലെ കനിയെ തരുവെ കൂടാത്ത്.
പുറകോടേം അവൻ വോറേ പണ്ണക്കാറാളെ കടത്തിവുട്ടെ, ‘ഏൻ എൻ വിരുന്തെ ഒരിയ്ക്കോഞ്ചേയെ, എൻ കാളകാടാം തുൺ തടിയ്ക്കെ വച്ചെ ചീവാതികാടാം അറുത്ത് എല്ലാം ഒരിയ്ക്കി ഇരുക്കിനെ കലിയാണെ വിരുന്തുക്ക് വരിൻ’ ഒൺ വുളിച്ച വിരുന്താളികകാക്ക് ചൊല്ലിവുട്ടെ.
മിച്ചമൊള്ളാളുകെ പണ്ണക്കാറാളെ പുടിച്ച് വെക്കം കെടുത്തി കൊണ്ണൊറിഞ്ചെ.
പുറാവെ ഏവാരമെ ചെയ്യിനവേരാകാൽ, “ഇതയെല്ലാം ഇങ്കുനുൺ എടുത്തു പോൻ; എൻ തകപ്പൻ ആലയമെ ഏവാരക്കളമാക്കാതേൻ” ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
ചേരെ വീഞ്ചെ കുടിച്ചിരുക്കിനെ ഒൺ ചിലരെ ഒടിയോറ ചൊല്ലിയെ.
ഒണ്ണാ അവൻ നീതിയപ്പത്തീം ഉടവനുടവനമെ അടക്കി വയ്ക്കിളതപ്പത്തീം വരുകേക്ക് ഇരുക്കിനെ നായവിതിയപ്പത്തീം കുരവുട്ടവോളെ പെലിക്കിശ് അരണ്ടോൺ, “നീ ഇപ്പണേക്ക് മണ്ട്; എനക്ക് നേരമൊള്ളവോളെ നിന്നെ വുളിക്കിളെ” ഒൺ ചൊല്ലി കടത്തിവുട്ടെ.
ഇല്ലെ, തെയ്വം കനിവെ കാട്ടിനനാലെ നിനക്ക് നിൻ മനം തിരുപ്പുകേക്കൊള്ളെ അവശിരം കിടയ്ക്കിനെ ഒൺ തിക്കിലാതെ അവനുക്കിരുക്കിനെ അം എപ്പേരുപ്പട്ടെ കനിവ്, മന്നിപ്പ്, പൊറുപ്പ് ഒണ്ണതുകാടെ നീ ഒറിഞ്ച് പോട്ടതാക്കിനതീ?
അതുനാലെ ഉടവൻ ഉടമ്പിലെ പിരിയത്തുക്കൊത്തവോലെ പിശയ്ക്കിനവേരാളെ ചാവ് കാത്ത് ഇരുക്കിനെ. ഒണ്ണാ തെയ്വ ആത്തുമാവിലെ ചൊല്ലുക്ക് പിശയ്ക്കിനവേരാക്ക് നിമതീം എണ്ണണ്ണേക്കുമൊള്ളെ ഉശിരും കാത്ത് ഇരുക്കിനെ.
അവറെ വഞ്ചനെ ചെയ്യിനവേരാളും ഏളെ കാരിയമാം ചെയ്കേക്ക് തലക്കിരുമ്പ് പുടിച്ചവേരാളും തലേക്ക് തലേക്ക് ഏയിലെ കെട്ടിനവേരാളും തെയ്വമെ വിരുമ്പാതെ ഉടവനുക്ക് പിരിയമൊള്ളെ കാരിയമെ വിരുമ്പിനവേരാളും
അകനയൊണ്ണാ ഇത്തിനെ വലിയെ രച്ചെ കെവുനമാക്കാതവോയാ നങ്കെ എകനെ തണ്ടനേൽ നുൺ തപ്പിക്കും? ഇം രച്ചെ കരുത്താവുതാൻ മുതെ ചൊല്ലിയത്. അവൻകാൽ നുൺ കേട്ടവേരാ അതെ എങ്കാക്ക് വിളക്കമായ്ക്കീം തന്തിരുക്കിനെ.
ഇം നരിയെ ചൊന്നവേരാ അവറെ പണെ കൊതീൽ നിങ്കകാൽ നരി കതയെ ചൊല്ലി ചമ്പാരിക്കിനെ; അവറെ ചെയ്യെ തവറുക്കൊള്ളെ തണ്ടനെ അവറാത്തുക്കു കണ്ടിപ്പാ കിടയ്ക്കും.