12 ‘പുറകോട് വന്തു ഒരു മണി നേരം മട്ടും വേലെ ചെയ്യെ ഇം ആളുകളേം പകലേലെ കറുമമാം വൻ വിശിലാം ഏത്തെ എങ്കളാം നീ ഒരേവോലെ ഒൺ കണ്ടതേ?’ ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
അവറെ അതെ വായ്ങ്കാലെ മുന്തിരി തോട്ടത്തിലെ ഉടമേകാക്ക് നേരേ പൊറുപൊറുക്കേക്ക് തുടയ്ങ്കെ.
തെക്കോട് നുൺ കാത്ത് അടിക്കിനതെ കണ്ടാ ചരിയാനെ വൊറുവി വരുകേക്കുതാനൊൺ നിങ്കെ ചൊന്നെ; അതും അകനെ നടമാനെ.
അതുനാലെ താൻ നീതിമാനായതെചൊല്ലി ആരുക്കും പെരുമപ്പടുകേക്ക് കൂടാത്ത്.
തെയ്വം ഒരാമട്ടും താൻ; അതുനാലെ ഏശുകിരിശ്ത്തു തങ്കാക്കുചൂട്ടി എന്തെ ചെയ്യെ ഒൺ എകൂതര് നമ്പിയാ അവറെ നീതിമാൻമാരാകും; അതുവോലെ ഏശുകിരിശ്ത്തു തങ്കാക്കുചൂട്ടി എന്തെ ചെയ്യെ ഒൺ എകൂതരല്ലാത്തവേരാ നമ്പിയാ അവറളും നീതിമാൻമാരാകും.
ഇപ്പവരേക്ക് എങ്കെ തീൻ തണ്ണിനാതേം കിശിവൻ തുണിമണികാടെ ഇട്ടും ചരിയാനത്തിൽ കറുമമടഞ്ചും കൂരകാട് നാതേം പിശയ്ക്കിനെ.
തെയ്വത്തിലെ നല്ലെ ചേതിനാലെ എകൂതരല്ലാത്തവേരാ എകൂതര് കൂട്ടത്തിൽ അവകാശികയാനതും ഒരു ഉടമ്പിലെ ഏത്തുകാടുവോലെ കിരിശ്ത്തു ഏശു കൊടുത്തെ വാക്കുക്ക് പങ്കാളികയായിരുക്കിനതും താൻ അം മറുമം.
വിശിൽ ചൂട് കനത്ത് കനത്ത് വരുകയിലേ പുൽ ഉലന്ത് പൂവ് ഉലുന്തു പോനതുവോലെ വശതിയായ് പിശയ്ക്കിനെ മനിശൻ ഉടയാ ചൊത്ത് ചുമുത്തിരമെ ചമ്പാരിക്കനവോളയിലേ ചത്ത് കെട്ടു നാശമായ് പോകും.