28 അം പണ്ണക്കാറൻ അങ്ക് നുൺ പോമവോളെ തനക്ക് നൂറ് വെള്ളി അണെ കടമ്പട്ടെ ഒരു കൂട്ട് പണ്ണക്കാറനെ കണ്ടെ; അവൻ കുരളെ പുടിച്ച് നെയ്ക്കി ‘നീ എൻകാൽ കടമ്പട്ട് ഇരുക്കിനതെ തന്ത് കടനെ ഓയ്’ ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
അവൻ ഒരുനാത്തേക്ക് ഓരോ വെള്ളി അണയെ കൊടുക്കാമൊൺ ചൊല്ലി തീർപ്പായ്ക്കി അവറളെ മുന്തിരി തോട്ടത്തുക്ക് വേലേക്ക് കടത്തിവുട്ടെ.
അന്നേരം അം രാശാവുക്ക് അം പണ്ണക്കാറൻകാൽ കനിവ് ഒണ്ടായ് അവനെ കടത്തി വുടുകേം കടനെ ഇളച്ചു കൊടുക്കേം ചെയ്യെ.
അവൻ കൂട്ടാളി അടീൽ ബൂന്ത്, ‘എൻകാൽ മന്നിക്കോണുമേ ഏൻ കടനെ തന്ത് ഓച്ചാളെ’ ഒൺ അവൻകാക്ക് കെഞ്ചിയെ.
അത്തുക്ക് ഏശു അവറകാക്ക്, “നിങ്കതാൻ അവറാത്തുക്ക് തീനെ കൊടിൻ” ഒൺ ചൊല്ലിയെ. അത്തുക്ക് ശിശിയര്, “എങ്കകാൽ ഇരുനൂറു വെള്ളി അണകാട് താൻ ഇരുക്കിനത്, അത്തിൽ എകനനേ ഇത്തിനാരംവേരാക്ക് അപ്പമെ കൊടുപ്പേക്കാകും?” ഒൺ തിരുപ്പി കേട്ടെ.
ഇതെ മുന്നൂറ് വെള്ളി അണേക്ക് വിത്ത് കറുമമടേനവേരാക്ക് കൊടുപ്പേക്ക് ആകുമില്ലേ ഒൺ പെൺമ്പുള്ളേകാക്ക് കൂശോറിയെ.
അമ്പോളെ ഏശു ചൊല്ലിയത്, “ഒരു പണ്ണേൽ വട്ടീക്ക് പണമെ കൊടുക്കിനെ ഒരാക്ക് ഇരണ്ട് കടക്കാറാ ഇരുന്തെ; ഒരാ അയിനൂറു വെള്ളി അണയാം ഇനിയൊരാ അമ്പതു വെള്ളി അണയാം കടപ്പട്ടിരുന്തെ.
പിത്തുനാ അവൻ പോയവോളെ ഇരണ്ട് വെള്ളി അണയെ എടുത്ത് ചാവാടിക്കാറനുക്ക് കൊടുത്താലെ ചൊല്ലിയത്, ‘കുറിപ്പാ ഇമ്പാളെ നോയ്ക്കോകോണും; എന്തൊണ്ണാലും അതികമാ ചിലവ് വന്താ ഏൻ തിരുമ്പി വരിനവോളെ തന്താകാം’ ഒൺ ചൊല്ലിയെ.”
അത്തുക്ക് പിലിപ്പോശ് ഏശുവുകാൽ, “ഇരുനൂറു വെള്ളി അണകാട്ടുക്ക് അപ്പമെ വായ്ങ്കാലും ഒവ്വൊരാക്കും ഒരുത്തിനെ ഒരുത്തിനയായി കൊടുക്കേക്കുകൂടി പേരാത്ത്” ഒൺ ചൊല്ലിയെ.