10 അപ്പോശ്ത്തലരുകാട് തിരുമ്പി വന്താലെ ഉടവുറെ ചെയ് നടന്തതെല്ലാം ഏശുവുകാൽ ചൊല്ലിയെ. പിന്നെ ഏശു അവറളാം കൂട്ടിയെടുത്ത് ആരുക്കും തിക്കിനാതെ ബെത്ശയിതാ ഒണ്ണാനുക്കു പോയെ. അക്ക് അവറെ മട്ടുംതാൻ പോയത്.
അമ്മക്കേ, കോരശീൻ പട്ടണമേ, നിനക്ക് ചരിയാനെ കറുമം; അമ്മക്കേ, ബെത്ശയിതാ പട്ടണമേ, നിനക്ക് ചരിയാനെ കറുമം താൻ. നിങ്കകാൽ ഏൻ ചെയ്യെ അരിശുകമും അടകാളമും ശോരിലും ശീതോനിലും ചെയ്യതായപ്പെ അവറെ മിന്നേ മനം തിരുപ്പി രട്ടിലും വെണ്ണീരിലും ഇരുന്ത് കവലെ അടേവനായെ.
“എന്ത്? തെയ്വ കുത്തമതാൻ ചെൻ ചൊന്നത് തെയ്വത്തുക്കല്ലാതെ പാപങ്കാടെ മന്നിപ്പേക്ക് ആരുക്ക് മുടിയും?”
ഏശു കടത്തിവുട്ടെ എളുവത്തിരണ്ടുവേരാളും പിരിയമാ തിരുമ്പി വന്ത്, “കരുത്താവേ, നിൻ നാമത്തിൽ എങ്കെ കൽപ്പിച്ചവോളെ മുനികാടുകൂടി എങ്കെ ചൊല്ലുക്ക് കീൾപ്പട്ടെ” ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
അന്തിരയോശിലേം പത്തിരോശിലേം പട്ടണമാനെ ബെത്ശയിതാവിൽ നുൺ ഒളളാ താൻ പിലിപ്പോശ്.
നിങ്കളെ കൊൺ നടക്കിനവേരാ ചൊല്ലെ പാലിച്ച് കീൾപ്പട്ട് ഇരിനിൻ; എന്തൊണ്ണാ അവറെ തെയ്വത്തുകാൽ കണക്കെ കൊടുക്കെ വേണ്ടവേരാനാലെ നിങ്കളെ അവറെ കാക്കിനെ; അവറെ ഇതെ നരക്കത്തോടെ ചെയ്കേക്ക് ഇടയാക്കാതെ പിരിയത്തോടെ ചെയ്കേക്ക് ഇടയാക്കിൻ; അല്ലേയ്ക്കൊണ്ണാ നിങ്കാക്കത് നല്ലതില്ലെ.