42 അവനുക്ക് പന്നണ്ട് വയശൊള്ളെ ഒരേ ഒരു മകെ ഇരുന്തെ; അവേക്ക് നോവ് കനത്ത് ചങ്കട്ടമാ ഉശിരു പോകേക്ക് കിടക്കുമെ. ഏശു അക്ക് പോയവോളെ മാനടവൻ അവനെ നെരുക്കി നെശിക്കുമെ.
ഏശു ആയിരോശും മത്തും പോയപ്പെ മാനടവനൊത്തേ ഇടുങ്കി പുടുങ്കി അവൻ കൂട്ടത്തിൽ പോയെ.
അവൻ പട്ടണെ വാതലുകാൽ വന്തവോളെ ചാവെ പുറത്തുക്ക് കുടക്കുമതെ കണ്ടെ; ചത്തെ കുണേൻ അവൻ തള്ളേക്ക് ഒരേയൊരു മകനും അപ്പിണോ തൂക്കാലിച്ചിയും താൻ. പട്ടണത്തിലെ കനേം മാനടവൻകാടും അപ്പിൺ കൂട്ടത്തിൽ ഒണ്ടായെ.
അവ്വോളെ എകൂതാ പള്ളീലെ മൂപ്പൻ ആയിരോശ് ഒണ്ണാ വന്ത് ഏശുവ് കാലുക്ക് ബൂന്ത് എൻ കൂരേക്ക് വരാമീ ഒൺ കെഞ്ചി കേട്ടെ.
പന്നണ്ട് വരിയമായ് കിടത്തെ നോയ്നാലെ ചരിയാനത്തിൽ വരുത്തമായിരുന്താളും ഉടയാ ചൊത്ത് ചുമുത്തിരമെ എല്ലാം വയ്ത്തിയരുകാട്ടുക്ക് കൊടുത്തപ്പണും ആരുനാലേം ചുകമെ കൊടുപ്പേക്ക് കൂടാതേമിരുന്തെ ഒരു പെൺമ്പുള്ളെ അങ്കൊണ്ടായെ.
“എന്നെ തൊട്ടത് ആര്?” ഒൺ ഏശു കേട്ടെ. അത്തുക്ക് എല്ലാരും “ഏൻ നാത്തെ, ഏൻ നാത്തെ” ഒൺ തിരുപ്പി ചൊല്ലിയവോളെ പത്തിരോശ് “എശമാനനേ, മാനടവൻ നിന്നെ നെരുക്കി നെശിക്കിനതാനെ?” ഒൺ കേട്ടെ.
മുതെ മനിശനാനെ ആതാം പാപമെ ചെയ്യനാലെ എല്ലാരും പാപികയായി ചാവിൽ അകപ്പട്ടെ.