16 “വിളക്കെ കത്തി ആരും കട്ടിലുക്ക് അടിയോടോ പാത്തിരത്തുക്ക് അടിയോടോ വയ്യാതെ, കൂരയകത്തുക്ക് വരിനവേരാക്ക് വെട്ടമെ കാൺമ്പച്ചൂട്ടി പലകേക്ക് മീത്തോടെ താൻ വയ്ക്കും.
വിളക്കെ കത്തി ആരും മറച്ച് വയ്ക്കയോ പടിയകത്തിൽ വയ്ക്കയോ ചെയ്യാത്ത്; കൂരയകത്തുക്ക് വരിനവേരാക്ക് വെട്ടമെ കാൺമ്പച്ചൂട്ടി പലകേക്ക് മീത്തോടെ താൻ വയ്ക്കും.
നല്ലെ മണ്ണിൽ ബൂന്തെ വിത്തുകാടെന്നത് തെയ്വ വശനമെ കേട്ട് ഇതയത്തിൽ ഏത്തെടുത്ത് കുറുപ്പാ അത്തിൽ നിലെ നുൺ കനിയെ തരിനവേരായാകും.”
നീ അവറെ കണ്ണെ തുറന്ത് ഇരുട്ടിലിരുന്ത് വെളിച്ചത്തുക്കും പിശാശ് ചക്കിതീൽ ഇരുന്ത് തെയ്വത്തുകാക്കും കുടക്കോണും. അകനെ അവറെ നമ്പുനനാലെ അവറെ പാപമെ മന്നിച്ച് തെയ്വം വുളിച്ചെടുത്തെ മാനടവൻ ഇടേൽ അവറെ അവകാശം അവറാത്തുക്ക് കിടയ്ക്കും.”
എൻ വലത്തക്കോളെ കയ്യിൽ കണ്ടെ ഏളു വെള്ളികാട്ടിലേം ഏളു പൊൻ നിലവിളക്കുകാട്ടിലേം മറുമമും ഇന്താൻ, ഏളു വെള്ളികാട് ഏളു ശവകാട്ടുക്കൊള്ളെ തൂതരുകാടുതാൻ; ഏളു നിലവിളക്ക് ഏളു ശവകാടും.”
അവറെ പൂമീക്ക് ഉടേമനാനെ കരുത്താവിലെ പാതപീടത്തിൽ നിക്കിനെ ഇരണ്ടു ഒലിവ് മരങ്കാടും ഇരണ്ടു നിലവിളക്കുംതാൻ.