8 ഇതെ കണ്ടാലെ ശീമോൻ പത്തിരോശ് ഏശു കാലുക്ക് ബൂന്ത്, “കരുത്താവേ, ഏൻ പാപിയാനെ മനിശൻനാലെ നീ എന്ന വുട്ടെ പോകോണും” ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
ശിശിയരുകാട് ഇം ചത്തമെ കേട്ടവോളെ ചരിയാനത്തിൽ അരണ്ട് മണ്ണിൽ കമുന്തു ബൂന്തെ.
അം കൂരേൽ പോയി പുള്ളയെ തള്ളെ മറിയാവ് കൂട്ടത്തിൽ കണ്ട്, കുമിടവായ്ങ്കെ; മാരാപ്പെ പിരിച്ച് കുടത്തെ തങ്കം, തെള്ളി, മൂര് ഇതുകാടെ ബൊകുമാനമായ് അവനുക്ക് മില്ലോട് വച്ചെ.
അത്തുക്ക് പട്ടാളത്തലവൻ, “കരുത്താവേ, നീ എൻ കൂരയകത്തുക്ക് വരുകേക്ക് ഏൻ ഓകം നാത്താ; നീ ഒരു വാക്കെ മട്ടും ചൊല്ലിയാ മതി എൻ പണ്ണക്കാറനുക്ക് ചുകം കിടച്ചോകും.
അതുനാലെ ഉതവിയെ ചെയ്വച്ചൂട്ടി വോറേ വള്ളത്തിലൊള്ളെ ഇണങ്കരാം കയ് പാശേ കാട്ടി വുളിച്ചെ. അവറളും വന്ത് ഇരണ്ട് വള്ളമും മുയ്ങ്കി പോളതുവോലെ മീനെ നുറച്ചെ.
അത്തിനാരം മീൻ കിടച്ചനാലെ ശീമോനും അവൻ കൂട്ടത്തിലൊണ്ടായെ എല്ലാരുക്കും വകുറ് കതുക്കുവെട്ടിയെ.
ഏശു ഇരുന്താൻ മറിയാവ് വന്തവോളെ അവെ അവൻ കാലുക്ക് ബൂന്ത്, “കരുത്താവേ, നീ ഇങ്ക് ഇരുന്തതായെപ്പെ എൻ തമ്പി ചാകാപ്പോവനായെ” ഒൺ ചൊല്ലി കോന്തെ.
ഇപ്പെ നങ്കെ കണ്ണാടീൽ കാണവോലെ തെളിവ് നാതെ കാണെ; അണ്ണേക്കോ നങ്കെ മുകറുക്ക് മുകറായ് കാണും; ഇപ്പെ എനക്ക് ഇത്തിനെ മട്ടും തിക്കിലൊണ്ടാനെ; ഇപ്പെ എന്നെ തെയ്വത്തുക്ക് തിക്കിനൊള്ളതുവോലെ അണ്ണേക്ക് എനക്ക് തെയ്വമെ മൊത്തമാ തിക്കിനൊണ്ടാകും.
അവനെ കണ്ടവോളെ ഏൻ ചത്താവോലെ ആയ് അവൻ കാൽകാൽ ബൂന്തെ. അവൻ ഉടയാ വലത്തക്കയ്യെ എനക്ക് മീത്തോട് വച്ച് ഇകനെ ചൊല്ലിയെ, “പേടിയാതെ, ഏൻ മുതയാളും കടശിയാളും