22 അവറെ നിനച്ചിരുന്തത് ഏശുവുക്ക് വെളിവായതും, “നിങ്കെ എന്തുക്ക് ഇകനെ ഇതയത്തിൽ നിനയ്ക്കിനെ?
ഏശുവുക്ക് അതെ തിക്കിലൊണ്ടായതും അങ്കവുട്ടു പോയെ; കനേമാളുകെ അവനുക്ക് പുറകോടേ പോയെ; നോയാളികേക്ക് ചുകമെ കൊടുക്കുകേം,
അവറെ മനശീൽ നിനച്ചതെ ഏശുവുക്ക് തിക്കിലൊണ്ടായതും അവറകാക്ക്, “ഏളെ രാച്ചമും ഇരണ്ടായ് പുറിഞ്ച് അടിച്ച് പിണയ്ങ്കതൊണ്ണാ അം രാച്ചം നാശമായ് മണ്ടും; ഒരേ പട്ടണത്തിലയോ ഒരേ കൂരേലവേരാളോ അകനയേതാൻ; ഉടവുറളേ പുറിഞ്ച് അടിച്ച് പിണയ്ങ്കാ അവറളും നാശമായോകും.
ഒണ്ണാ അവറെ മനശീൽ നിനച്ചെ കാരിയങ്കാടെ ഏശുവുക്ക് വെളിവായതും, “നിങ്കെ എന്തുക്ക് ഇകനെ ഇതയത്തിൽ നിച്ചനാതെ നിനയ്ക്കിനെ?
ഇതെ ഏശുവുക്ക് വെളിവായോൺ, “നിങ്കകാൽ അപ്പം നാത്തനാലെ അക്കുമിക്കും ഏയിലെ കെട്ടിനത് എന്തുക്ക്? നിങ്കെ ഇനീം കാണാതേം കോളാതേം ഇരാത്തതീ? നിങ്കെ ഇപ്പണും പുത്തി കെട്ടവേരാവോലയീ?
ഏശു അവറാത്തുകാൽ, “നിങ്കെ അരളിനത് എന്തുക്ക്? നിങ്കെ നമ്പാതെ ഇരുക്കിനത് എന്ത്?
അത്തുക്ക് പരീശരും മതപണ്ടിതരും, “തെയ്വ കുത്തമെ ചൊന്നെ ചെൻ ആര്? തെയ്വത്തുക്കല്ലാതെ പാപങ്കാടെ മന്നിപ്പേക്ക് വോറാരുക്കും മുടിയാത്ത്” ഒൺ നിനച്ചിരുന്തെ.
‘നിൻ പാപങ്കാടെ മന്നിച്ചിരുക്കിനെ’ ഒൺ ചൊന്നതോ ‘എന്തി നടാ’ ഒൺ ചൊന്നതോ ഏളതുനേ എളുപ്പം?” ഒൺ കേട്ടെ.
അന്നേരം പത്തിരോശ്, “അനന്നിയാശേ, തെയ്വ ആത്തുമാവുകാൽ കളവെ ചെയ്വച്ചൂട്ടി ഇടമെ വിത്തത്തിലെ അണേൽ ഒരുത്തിനേ എടുത്തു വയ്പ്പേക്ക് നിൻ ഇതയമെ പിശാശ് കയ്യടയ്ക്കേയതീ?
തെയ്വത്തിലെ വശനം ഉശിരും ചക്കിതിയുമാനെ. ഇരണ്ടുകോടും ഉരുക്കൊള്ളെ ഏളെ വാളക്കാട്ടീം ഉരുക്കൊള്ളതും ഉശിരാം ആത്തുമാവാം ഉളുപ്പാണിയാം എലുമ്പകത്തിലെ കൊശുപ്പാം അറുത്തു മുറിക്കും വരേക്ക് തൊളിച്ച് പോനതും ഇതയത്തിലെ ചിന്തനകളാം ആശകളാം വെളിവാക്കിനതും താൻ.
അവേക്ക് പുറകോടേ പോനവേരാളെ ഏൻ കൊണ്ണൊറിയും; ഏൻ ഉള്ളങ്കാടാം ഇതയമാം ചോതനെ ചെയ്യെടുക്കിനവൻ ഒൺ എല്ലാ ശവകാട്ടുക്കും തിക്കിനൊണ്ടാകും; നിങ്കെ ചെയ്തീക്ക് തകുന്തെ കൂലി നിങ്കാക്ക് കിടയ്ക്കും.