20 അതോഞ്ച് ചുരുളെ തിരച്ച് പള്ളീലെ ഏവൽക്കാറൻകാൽ കൊടുത്താലെ ഇരുന്തെ; തെയ്വ ആലയത്തിലിരുന്തെ എല്ലാരും അവനെ കുറിപ്പാ നോയ്ക്കി ഇരുന്തെ.
പിന്നെ ഏശു മാനടവൻകാക്ക്, “ഒരു കളവാണിയെ പുടിപ്പേക്ക് വരിനതുവോലയീ വാളും തടീമെടുത്ത് നിങ്കെ എന്നെ പുടിപ്പേക്ക് വരിനത്? ഒവ്വൊരുനാളും ഏൻ തെയ്വ ആലയത്തിലിരുന്ത് പടിയ്ക്കെ വച്ചവോളയെല്ലാം നിങ്കകാൽ ഇരുന്തതാനേ? അപ്പണും നിങ്കെ എന്നെ പുടിച്ചതില്ലെ.
പാറേൽ വെട്ടെ വച്ചെ ഉടയാ പുതുവൻ കല്ലറേൽ വച്ചെ. പിന്നെ കല്ലറെ വാതൽകാൽ ഒരു ചരിയാനെ കല്ലാം ഉരുട്ടിവച്ച് പോയെ.
ഒണ്ണാലും മാനടവൻകാട് അവൻ ചൊല്ലിയെ പേച്ചുകാടെ മൂച്ചകൂടി വുടാതെ കേട്ട് ഇരുന്തനാലെ അവറാത്തുക്ക് അവനെ കൊൽകേക്ക് തക്കം കിടച്ചതില്ലെ.
പലകപ്പാട്ടുക്കാറൻ എശ്ശയ്യാവ് എളുതിയെ ചുരുളെ അവനുക്ക് വാശിക്കേക്ക് കൊടുത്തെ; അവൻ അതെ മുളുത്ത്,
പിന്നെ അവറകാൽ, “നിങ്കെ കേട്ടെ ഇം വശനം ഉണ്ണേക്ക് അത്തിലെ നിലമേൽ നടന്തിരുക്കിനെ” ഒൺ ഏശു ചൊല്വേക്ക് തലവച്ചെ.
അവുടെ ശീമോനുക്കൊള്ളെ വള്ളത്തിൽ ഏശു ഓറിയാലെ, “വള്ളമെ കരേകാലിരുന്ത് ഒരുത്തിനെ അക്കുത്തള്ളി ഉറക്കാമീ?” ഒൺ കേട്ടെ. അകനയവൻ അത്തിലിരുന്ത് മാനടവനെ പടിയ്ക്കെ വച്ചെ.
പിത്തുനാ കരുമ്പിലച്ചേക്കു അവൻ പിന്നേം തെയ്വ ആലയത്തുക്ക് തിരുമ്പി വന്തെ; മാനടവൻ ഒത്തേ അവൻകാക്കു വന്ത് കൂടിയെ; അവുടെ ഇരുന്ത് അവൻ അവറളെ പടിയ്ക്കെ വച്ചെ.
ശബത്തുനാ എങ്കെ പട്ടണത്തുക്ക് പുറത്തോളെ ആത്തോരത്തുകാക്ക് പോയെ; അവുടെ എകൂതരുകാട് കുമിടെ വായ്ങ്കി വായാതിനെ പണ്ണെ ഒള്ളതൊണ്ണോൺ താൻ പോയത്. അവുടെ വന്തെ പെണ്ണാകാൽ എങ്കെ തെയ്വ കാരിയമെ കുരവുട്ടെ.
അതെ കണ്ടാലെ പത്തിരോശ് മാനടവൻകാക്ക് ഇകനെ ചൊല്ലിയെ, ഇശ്രവേലിലവേരാളേ, ഇതെ കണ്ട് എന്തുക്ക് നിങ്കെ വെരുണ്ട് ഇകനെ എങ്കളെ വുറയ്ക്കെ വുറയ്ക്കെ നോക്കിനത്? ഇത് എങ്കെ ചക്കിതിയാലയോ എങ്കെ ചാമിക്കാറാ ആയനാലയോ നാത്തെ ചെന്നെ നടപ്പേക്ക് ആയ്ക്കത്.