5 അം പെണ്ണാകാട് വെരുണ്ട് അടീക്ക് കുനിഞ്ചവോളെ അം ആണാകാട് അവറകാക്ക് “നിങ്കെ ഉശിരോടെ ഇരുക്കിനാളെ എന്തുക്ക് ചത്തവേരാ ഇടേൽ തേടിനെ?
അവെ അതെ കേട്ട് അരണ്ട്, “ഇത് എന്തൻ വണക്കം” ഒൺ അരിശുകപ്പട്ടെ.
അവറെ വെമ്പിയോൺ നുണ്ണവോളെ പളപളക്കിനെ വെള്ളെ ഉടനടയെ ഇട്ടാലെ ഇരണ്ട് ആണാ കിട്ടെ നിക്കിനതെ കണ്ടെ.
അവൻ ഇങ്ക് നാത്തെ ഉശിരോറി മണ്ടിയേയെ; ‘മനിശൻ മകനെ പാപികെ കയ്യിൽ ഏത്തു കൊടുക്കുമൊണ്ണും ശിലുവേൽ തറയ്ക്കുമൊണ്ണും മൂണാമതുനാ ഉശിരോറി എന്തിവരുമൊണ്ണും’ അവൻ കെലീലേൽ വച്ച് ചൊല്ലിയതെ നിനച്ചോനിൻ” ഒണ്ണെ.
ഒണ്ണാ ഏശുവെ തെയ്വം ചാവിലെ ചക്കിതീൽ ഇരുന്ത് പിശയ്ക്കെ വച്ചെ; എന്തൊണ്ണാ ചാവുക്ക് അവനെ പുടിച്ച് കെട്ടുകേക്ക് ആയതില്ല.
പുശു മനിശരാനെ പൂയാരികാട് പത്തിലൊൺ ഓകരിയെ വാങ്കിനെ; മൽക്കീശെതേക്കിലെ കാരിയത്തിലാകട്ടെ പങ്കെ വാങ്കിനവൻ ഉശിരോടിരുക്കിനവൻതാൻ ഒൺ തിരുവെളുത്ത് ഉറപ്പാക്കിനെ.
ഉശിരോടിരുക്കിനാളും താൻ. ഏൻ ചത്താതാൻ; ഒണ്ണാ ഇതി, എണ്ണേക്കുമായ് ഉശിരോടിരുക്കിനെ; ചാവിലേം പാതാളത്തിലേം ചാവി എൻ കയ്യിൽ ഒണ്ട്.
ശ്മുർന്നാവിലെ ശവേലെ തൂതനുക്ക് ഇകനെ എളുതിൻ, ചത്തോഞ്ച് പിന്നേം ഉശിരോറി പിശയ്ക്കുകേം ചെയ്യിനവനും എല്ലാ കാരിയത്തിലേം മുതയാളും കടശീലെ ആളുമാനവൻ ചൊന്നത്,