39 എൻ കയ്യാം കാലാം നോക്കിൻ; ഇത് ഏൻ താൻ; എന്നെ തൊട്ട് നോക്കിൻ; എൻ ഉടമ്പിൽ നിങ്കെ കാണതുവോലെ ചാവറുകാട്ടുക്ക് ചതേം എലുമ്പും നാത്തതില്ലയേ?” ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
ഏശു ചരിയാനത്തിൽ കതറി കോന്ത്, “തകപ്പനേ, എൻ ഉശിരെ നിൻ കയ്യിൽ ഒപ്പണയ്ക്കിനെ” ഒൺ ചൊല്ലിയാലെ ഉശിരവുട്ടെ.
ഏശു അവറാത്തുകാൽ, “നിങ്കെ അരളിനത് എന്തുക്ക്? നിങ്കെ നമ്പാതെ ഇരുക്കിനത് എന്ത്?
ഇകനെ ചൊല്ലി അവൻ അവറാത്തുക്ക് ഉടയാ കയ്യാം കാലാം കാട്ടി കൊടുത്തെ.
ഇതെ ചൊല്ലിയോഞ്ച് ഏശു ഉടയാ കയ്യാം ഉടമ്പിലെ ഒരുക്കോട്ടിലെ പാടാം കാട്ടിയെ; ശിശിയരുകാട് കരുത്താവെ കണ്ടവോളെ അവറെ ചരിയാനത്തിൽ പിരിയമടഞ്ചെ.
അതുനാലെ ഇനിയോരു ശിശിയരുകാട്, “എങ്കെ കരുത്താവെ കണ്ടെ” ഒൺ ചൊല്ലിയെ. ഒണ്ണാ അവൻ അവറകാൽ, “ഏനേ അവൻ കയ്കാട്ടിൽ ആണി അടിച്ചെ പാടെ കണ്ട് അത്തിൽ കയ്യെ ഇടുകേം അവൻ ഉടമ്പിലെ പാടിൽ തൊടുകേം ചെയ്യാതെ ഏൻ നമ്പാത്ത്” ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
അന്നേരം ഏശു തോമശുകാൽ, “നിൻ വിരളെ ഇക്ക് നീട്ടി എൻ കയ്കാടെ കാൺ; നിൻ കയ്യെ നീട്ടി എൻ ഉടമ്പിലെ ഒരുക്കോട്ടിൽ തൊട്; നമ്പിക്കെ നാത്തവൻ ആകാതെ നമ്പിക്കെ ഒള്ളവനായ് ഇര്” ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
ചത്തോഞ്ചത്തുക്ക് പുറകോട് ഉടയാ ഇപ്പണും ഉശിരോടെ ഇരുക്കിനെ ഒൺ ശിശിയരുക്ക് മെച്ചക്കമാ തിക്കിലൊണ്ടാളത്തുക്ക് നാപ്പതുനാ ഏശു പലെ തടവെ അവറാത്തുക്കു വെളിവായെ; അകനെ അവറെ ഏശുവെ കണ്ടെ; പിന്നെ ഏശു തെയ്വ രാച്ചത്തില കാരിയമെ അവറാത്തുകാക്ക് ചൊല്ലിയെ.
നങ്കാക്ക് നിമതിയെ തരിനവനാനെ തെയ്വം നിങ്കളെ ബൂറാ ചുത്തമായ്ക്കി നങ്കെ കരുത്താവാനെ ഏശുകിരിശ്ത്തു തിരുമ്പി വരിനവോളെ നിങ്കളെ കളങ്കം നാത്തവേരാളായ് കാൺമ്പിളത്തുക്ക് നിങ്കെ ആത്തുമാവാം ഉശിരാം ഉടമ്പാം പാതുകാപ്പായ് വച്ചിരുക്കുകേം ചെയ്യട്ടെ.
പൂമിനാട്ടിലെ തന്തേരുകാട് നങ്കളെ തണ്ടിച്ചവോളെ നങ്കെ അവറളെ മാനിച്ചതാനെ? അകനയൊണ്ണാ മേലോകത്തിലെ തകപ്പനുക്ക് എപ്പേരുപ്പട്ടത്തിൽ അമന്താടി പിശയ്ക്കോണും.
മുതെ മുതെ ഇരുന്തതും എങ്കെ ചെവീൽ കേട്ടതും കണ്ണിൽ കണ്ടതും എങ്കെ നോയ്ക്കതും കയ്യാരെ തൊട്ടതുമാനെ ഉശിരൊള്ളെ വശനമെചൊല്ലിതാൻ നിങ്കകാക്ക് വുളിച്ച് ചൊന്നത്.