51 അമ്പോളെ ഏശു “ഇത്തിനെ മതി” ഒൺ ചൊല്ലി അവൻ കാതെ തൊട്ട് ചുകമെ കൊടുത്തെ.
അവറെ കൂട്ടത്തിലെ ഒരാ വലിയെ വലിയെ പൂയാരി പണ്ണക്കാറൻ വലത്തക്കോട്ടിലെ ചെവിയെ വെട്ടി എടുത്താച്ചെ.
പിന്നെ ഏശു ഉടയാകാക്ക് വന്തെ വലിയെ വലിയെ പൂയാരിയേരുകാലും തെയ്വ ആലയത്തിലെ കാവലാളിക തലവരുകാട്ടുകാലും മൂപ്പരുകാലും, “ഒരു കളവാണിയെ പുടിപ്പേക്ക് വരിനതുവോലയീ വാളും തടീമെടുത്ത് നിങ്കെ എന്നെ പുടിപ്പേക്ക് വരിനത്?
ഏൻ അവറെ കൂട്ടത്തിൽ ഇരുന്തവോളെ നീ എനക്ക് തന്തെ നാമത്തിൽ ഏൻ അവറളെ കാത്തു വച്ചെ; തിരുവെളുത്തിൽ എളുതിയിരുക്കിനത് നടമാളത്തുക്കുചൂട്ടി നാശം വരന്തെ അം ഒരായല്ലാതെ വോറാരും നാശം കെട്ടു പോയതില്ലെ.
അന്നേരം പവുലോശ് വലിയതാ ഇകനെ വുളിച്ച് ചൊല്ലിയെ, “അമ്മച്ചേ, അമ്മച്ചേ, നീ നിന്നമേ നാശമെ ചെയ്യാതെ; എങ്കെ എല്ലാരും ഇവുടതാൻ ഇരുക്കിനെ” ഒണ്ണെ.
ഇകനെ നിങ്കകാക്ക് കുത്തമെ ചെയ്യിനവേരാക്ക് പകറമെ ചെയ് നിങ്കെ തോൽവി അടേകേക്ക് ഇടയാവാനില്ലെ; അത്തുക്ക് പകറം നിങ്കാക്ക് തിൻമെ ചെയ്യിനവേരാക്ക് നല്ലെ കാരിയങ്കാടെ ചെയ് അത്തിൽ വെറ്റി നേടോണും.
നിങ്കളെ കാണവോളെ എളിമയാനവനും തുലേൽ ഇരുക്കിനവോളെ തയിരിയവാളിയുമാനെ പവുലോശ് ഒണ്ണെ ഏൻ കിരിശ്ത്തുവിലെ എളിമേലും ഒറുപ്പിലും നിങ്കകാൽ ചൊന്നെ.