41 അവൻ അവറളെ വുട്ട് ഒരു കല്ലെ ഒറിഞ്ചാ പോനയിടം വരേക്ക് പോയാലെ മുട്ടക്കുത്തി നുൺ,
പിന്നെ അവൻ ഒരുത്തിനെ മില്ലോട്ടുക്ക് പോയ് കമുന്തു ബൂന്ത്, “എൻ തകപ്പനേ, ആയാ ഇം കറുമമെ എൻകാൽനുൺ മാത്തോണുമേ; ഒണ്ണിരുന്താലും എൻ ആശവോലെ നാത്തെ, നിൻ ആശവോലെ നടക്കട്ടെ” ഒൺ ചൊല്ലി വായാതിയെ.
പിന്നെ അവൻ ഒരുത്തിനെ മില്ലോട്ടുക്ക് പോയ് കമുന്തു ബൂന്ത്, “മനശിരുന്താ ഇം ചരിയാനെ വിനേൽ നുൺ മാത്തോണുമേ” ഒൺ ചൊല്ലി വായാതിയെ.
പരീശൻ നുൺ ഉടയാളമേ ഇകനെ ചൊല്ലി വായാതിയെ, ‘തെയ്വമേ, ഏൻ വോറൊള്ളാളുകവോലെ കളുക്കനോ നീതി കെട്ടവനോ എടാൺ എടുപെൺ കിടന്തു നടക്കിനാളോ ഇം കരമെ പിരിക്കിനാവോലയോ അല്ലാത്തനാലെ നിനക്ക് നണ്ണി.
ഒണ്ണാ കരമെ പിരിക്കിനാളോ തുലേൽ നുൺ മേലോകത്തുക്ക് നോക്കുകേക്ക് കൂടി തുനിയാതെ ചങ്കുക്കടിച്ച്, ‘തെയ്വമേ, ഇം പാപിയാനെ എൻകാൽ കനിവെ കാട്ടോണുമെ’ ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
ഇകനെ ചൊല്ലിയോഞ്ച് അവൻ അവറെ കൂട്ടത്തിൽ മുട്ടക്കുത്തി നുൺ വായാതിയെ.
അങ്കിളെ ഇരുപ്പെ വുട്ട് എങ്കെ അവറളെ വുട്ട് പോയവോളെ പെണ്ണാളും കുഞ്ചീം നട്ടീം ഒൺ നാതെ എങ്കളെ കടത്തി വുടുക്കേക്ക് പട്ടണത്തുക്ക് വെളീൽ കടലരുക് വരേക്ക് നമ്പിക്കയാനവേരാ വന്തെ; എങ്കെ എല്ലാരും കടലരുകിൽ മുട്ടക്കുത്തി നുൺ വായാതിയെ.
അവൻ മുട്ടക്കുത്തി നുൺ കരുത്താവേ, ചേരളേത്തിൽ ഇം പാപമെ നുറുത്തുവാനില്ലയേ ഒൺ വലിയതാ വുളിച്ച് ചൊല്ലിയാലെ ഉശിരവുട്ടെ.
പത്തിരോശ് അവറളെ എല്ലാം പുറത്തുക്ക് കടത്തിവുട്ടാലെ മുട്ടക്കുത്തി നുൺ വായാതി ചാവുകാക്ക് തിരുമ്പി നോയ്ക്കാലെ, “തവീതാളേ എന്ത്” ഒൺ ചൊല്ലിയെ; അവെ കണ്ണെ തുറന്ത് പത്തിരോശെ കണ്ട് എന്തി ഇരുന്തെ.
കിരിശ്ത്തു ഇം ഉലകത്തിൽ പിശച്ചിരുന്തവോളയേ ചാവിൽ നുൺ രച്ചിക്കേക്ക് തകിതി ഒള്ളെ തെയ്വത്തുകാക്ക് കുലവയായൊള്ളെ കോത്തയോടേം കണ്ണീരോടേം വായാത്തുകയാം കെഞ്ചുകയാം ചെയ്യെ. ഏശുവുക്ക് തെയ്വത്തുകാക്കൊള്ളെ പേടിനാലെ അത്തുക്ക് വതിലും കിടച്ചെ.