6 ശക്കായി പുടീയൊൺ ഉറങ്കി വന്ത് ചരിയാനെ പിരിയമോടെ ഏശുവെ കയ്യേത്ത് കൂരേക്ക് കൊണ്ടേയെ.
ഏശു അവുടെ വന്തതും മീത്തുക്ക് നോയ്ക്കി, “ശക്കായിയേ, വേമാ ഉറങ്കി വര്; ഏൻ ഉണ്ണേക്ക് നിൻ കൂരേൽ ഇരുക്കിളതേതാൻ” ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
എല്ലാരും അതെ കണ്ടാലെ, “അവൻ പാപിയാനവനും മത്തും അവൻ കൂരേക്ക് വിരുന്തുക്ക് പോയിരുക്കിനെ” ഒൺ മുറുമുറുത്തെ.
പുടീയൊൺ അവറെ പോയ് ഓശേപ്പാം മറിയാവാം പുൽ തൊട്ടീൽ കിടക്കിനെ പുള്ളയാം കണ്ടെ.
അതോഞ്ച് ലേവി ഉടയാ കൂരേൽ ഏശുവുക്കുചൂട്ടി ചരിയാനെ വിരുന്തിട്ടെ; വിരുന്താളികെ കൂട്ടത്തിൽ കനേം കരമെ പിരിക്കിനവേരാളും വോറാളുകളും ഒണ്ടായെ.
അപ്പിണും കൂരേലവേരാളും രാടിപിരാടിയോഞ്ച്, “കരുത്താവുകാൽ എനക്ക് നമ്പിക്കെ ഇരുക്കിനെ ഒൺ നിങ്കാക്ക് ഉറപ്പൊള്ളതൊണ്ണാ എൻ കൂരേൽ വന്ത് ഇരിൻ” ഒൺ അവെ ചൊല്ലിയോൺ എങ്കളെ അങ്ക് ഇരുപ്പേക്ക് കട്ടായമാ വിലയ്ക്കെ.
അത്തുക്ക് പുറകോട് കാവലാളികളിലെ തലവൻ പവുലോശാം ശീലാശാം കൂരേക്ക് കൊണ്ടേയ് തീൻ തണ്ണിയെ കൊടുത്തെ. തെയ്വമെ നമ്പിയനാലെ കൂരേലവേരാ ഒത്തേ പിരിയമടഞ്ചെ.
പത്തിരോശ് ചൊല്ലിയതെ നമ്പിക്കയാ ഏത്തെടുത്തവനെല്ലാം രാടിപിരാടിയെ; അന്നേരമേ മൂവായിരം വേരാതാൻ അവറെ കൂട്ടത്തിൽ ചേന്തത്.