42 “ഇം നാൾകേൽ നിൻ നിമതീക്കൊള്ളതെ നിനക്കും തിക്കിലൊണ്ടായതായപ്പെ നന്തി ഇരുപ്പനായെ. ഇപ്പെ അത് നിൻ കണ്ണുക്ക് മറഞ്ചിരുക്കിനെ.
ഏശു എരുശലേം പട്ടണത്തുക്ക് കിട്ടെ വന്തവോളെ പട്ടണമെ കണ്ട് അതെ നിനച്ച്,
നിൻ എതിരികെ നിനക്ക് ചുത്തുകോടും ഒരു വേലിവോലെ നുൺ നിനക്ക് എതിരാ പടേ വെട്ടിനെ കാലം വരും.
അവറെ നിന്നാം നിൻ കൂട്ടത്തിലൊള്ളെ കുഞ്ചിക്കാടാം അടീക്ക് ഉന്തിയിടും; നിന്നിൽ ഒരു കല്ലുക്കു മീത്തോട് ഒരു കൽ നാതെ നാശമാനെ കാലം വരിനെ. എന്തൊണ്ണാ നിന്നെ കാപ്പാത്തുകേക്ക് തെയ്വത്തുക്ക് മനശ് ഒണ്ടായപ്പണും നിനക്ക് അത് തിക്കിലാപ്പോയെ” ഒൺ ചൊല്ലി വരുത്തപ്പട്ടെ.
എല്ലാ മാനടവനിലേം കരുത്താവാനെ ഏശു കിരിശ്ത്തുവിലോടൊള്ളെ നിമതീലെ നല്ലെ ചേതിയെ വുളിച്ച് ചൊല്ലി ഇശ്രവേൽ മക്കകാട്ടുക്ക് തെയ്വം കടത്തിവുട്ടെ ചേതി നിങ്കാക്ക് എല്ലാരുക്കും തിക്കിനൊള്ളതാനെ?
അന്നേരം പവുലോശും ബർന്നബാശും ചുണയാ എകൂതരുകാക്ക്, മിന്നേ നിങ്കകാൽ താൻ തെയ്വ വശനമെ ചൊല്ലവേണ്ടിയിരുന്തത്; ഒണ്ണാ നിങ്കെ അതെ ഏത്തെടാതെ എണ്ണെണ്ണേക്കുമിരുക്കിനെ പിശപ്പിൽ നുൺ നിങ്കെ നിങ്കളമേ ഓകം നാത്തവേരാ ആയ്ക്കാച്ചെ; അതുനാലെ ഇനി എങ്കെ എകൂതരല്ലാത്തെ മാനടവൻ ഇടേൽ തെയ്വ വശനമെ ചൊൽവെ മണ്ണെ.
പാപത്തിലെ ചതിവിൽ നിങ്കളിലെ ഇതയം കടിനപ്പടാതിരുപ്പേക്ക് “ഉണ്ണേക്ക്” ഒൺ ചൊന്നകാലമെല്ലാം അക്കും ഇക്കും പുത്തിയെ ചൊല്ലി കൊടിൻ.
“ഉണ്ണേക്ക് നിങ്കെ അവൻ ചത്തമെ കോക്കിനതൊണ്ണാ നിങ്കെ തകപ്പരുകാട് ചൊല്ലുകേടെ കാട്ടിയവോലെ നിങ്കെ ഇതയമെ കടിനമാക്കുവാനില്ലെ.”
അതുനാലെ തെയ്വ ആത്തുമാവ് ചൊന്നതുവോലെ, “ഉണ്ണേക്ക് നിങ്കെ അവൻ ചത്തമെ കോക്കിനതൊണ്ണാ