42 ഏശു അവൻകാക്ക്, “നിനക്ക് പാരുവെ കിടയ്ക്കട്ടെ; നീ നമ്പിയതുനാലെ നിനക്ക് ചുകമായിരുക്കിനെ” ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
അത്തുക്ക് ഏശു അവേകാക്ക്, “പെൺമ്പുള്ളേ, നിൻ നമ്പിക്കെ ചരിയാനത്; നിൻ പിരിയമ്പോലെ നിനക്കാകട്ടെ” ഒൺ വതിലെ ചൊല്ലിയെ. അന്നേരം ഇരുന്ത് അപ്പിൺ മകേക്ക് ചുകം കിടച്ചെ.
ഏശു കയ്യെ നീട്ടി അവനെ തൊട്ട്, “എനക്ക് മനശൊള്ളെ; നീ ചുത്തമൊള്ളവനാക്” ഒൺ ചൊല്ലിയെ; അപ്പണേ കട്ടച്ചീക്ക് മാറി ചുത്തമായെ.
ഏശു തിരുമ്പി നോയ്ക്കി അപ്പിണെ കണ്ടവോളെ, “മകളേ, പേടിയാതെ ഇര്; നീ നമ്പിയനാലെ നിനക്ക് ചുകമെ കിടച്ചിരുക്കിനെ” ഒൺ ചൊല്ലിയെ; അപ്പണേ അവേക്ക് ചുകം കിടച്ചെ.
ഏശു അവൻകാക്ക്, “എന്തി മണ്ട്; നിൻ നമ്പിക്കെ നിന്നെ ചുകമായ്ക്കിരുക്കിനെ” ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
“ഏൻ നിനക്ക് എന്തെ ചെയ് തരിളെ?” ഒൺ കേട്ടെ. “കരുത്താവേ, എൻ കണ്ണുക്ക് പാരുവെ കിടയ്ക്കോണും” ഒൺ കൺ തോണാത്താ ചൊല്ലിയെ.
പിന്നെ ഏശു അവേകാക്ക്, “നിൻ നമ്പിക്കെ നിന്നെ കാപ്പാത്തിയിരുക്കിനെ; അമതിയാ പോ” ഒണ്ണെ.
ഏശു അവേകാക്ക്, “മകളേ, നീ നമ്പിയനാലെ നിനക്ക് ചുകമെ കിടച്ചിരുക്കിനെ അതുനാലെ നോയ്മാറി നല്ലാ നിമതിയാ പോ” ഒൺ ചൊല്ലിയെ.