4 ബൊകുനാളേക്ക് അമ്പാളുക്ക് അപ്പിൺ പരാതീക്ക് തീര്പ്പിടുവെ മനശ് നാതിരുന്തെ; പിന്നെ കൊഞ്ചനായോഞ്ച് അവൻ ഉടയാളമേ ചൊല്ലിയത്, ‘ഏൻ തെയ്വത്തുകാൽ പേടിനാതേം മനിശനെ കെവുനിയാതേം ഇരുന്താ,
അമ്പോളെ അവൻ, ‘ഏൻ എന്തെ ചെയ്യിളെ? ഇം വെള്ളാമെ കൂട്ടി വയ്പ്പേക്ക് കളറി പേരാത്ത്’ ഒൺ ഉടയാളമേ നിനച്ചെ.
അത്തുക്ക് കങ്കാണി ഉടയാളെ നിനച്ചത്, ‘ഏൻ ഇനി എന്തെ ചെയ്യിളെ? ഏമാൻ എന്നെ എൻ കങ്കാണി വേലേൽ നുൺ മാത്തുകേക്ക് പോനെ; കിളയ്പ്പേക്ക് എനക്ക് തുറമില്ലെ; ഇരക്കുവേക്ക് എനക്ക് വെക്കമായും ഇരുക്കിനെ.
“ഒരു പട്ടണത്തിൽ തെയ്വമെ പേടി നാത്തതും മനിശനെ കെവുനിയാത്തവനുമാനെ ഒരു നായാതിപൻ ഇരുന്തെ.
അം പട്ടണത്തിൽ ഒരു തൂക്കാലിച്ചീം ഇരുന്തെ. അവെ എപ്പണും അവൻകാൽ പോയ്, ‘എൻകാൽ വുറോതമാ ഇരുക്കിനവേരാളും മത്തുമൊള്ളെ എൻ പരാതീക്ക് തീര്പ്പിട്ട് തരോണുമെ’ ഒൺ ചൊല്ലികിട്ടേ ഇരുന്തെ.
പിന്നെ മുന്തിരി തോട്ടത്തിലെ ഉടയാ ഇകനെ ചൊല്ലിയെ, ‘ഏൻ എന്തെ ചെയ്യിളെ? ഏൻ ഇനി എനക്ക് പിരിയമാ ഇരുക്കിനെ മകനെ കടത്തി വുടുക്കും; ഒരുവോളെ അവറെ അവനെ മാനിച്ചോകും’ ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
പൂമിനാട്ടിലെ തന്തേരുകാട് നങ്കളെ തണ്ടിച്ചവോളെ നങ്കെ അവറളെ മാനിച്ചതാനെ? അകനയൊണ്ണാ മേലോകത്തിലെ തകപ്പനുക്ക് എപ്പേരുപ്പട്ടത്തിൽ അമന്താടി പിശയ്ക്കോണും.