39 മിന്നുക്ക് നടന്ത് പോയവേരാ അവൻകാക്ക് “ബുറീനെ ഇര്” ഒൺ ചൊല്ലിയാലെ അവൻകാക്ക് പിണയ്ങ്കെ; അപ്പണും അവൻ വലിയതാ, “താവീത് മകനേ, എൻകാക്ക് കനിവെ കാട്ടോണുമേ” ഒൺ പിന്നേം കതറി കതറി വുളിച്ച് കോന്തെ.
കോളിൻ ഒണ്ണാ നിങ്കാക്ക് കിടയ്ക്കും; തേടിൻ ഒണ്ണാ നിങ്കെ കണ്ടു പുടിയ്ക്കും; മുട്ടിൻ ഒണ്ണാ നിങ്കാക്ക് വാതൽ തുറന്ത് കിടയ്ക്കും.
അവൻ അവറകാക്ക്, “നമ്പിക്കേൽ കുറവൊള്ളവേരാളേ, നിങ്കെ ഇപ്പേരുപ്പട്ടത്തിൽ അരളിനത് എന്തുക്ക്” ഒൺ കേട്ടോഞ്ച് എന്തി കാത്താം തേക്കമാം “അടങ്ക്” ഒൺ തിട്ടമിട്ടെ; അകനെ അത് അലാതിയാ നുണ്ണെ.
ഏശു അങ്ക് ഇരുന്ത് മില്ലോട്ടുക്ക് പോയവോളെ ഇരണ്ടു കുരുടരുകാട്, “താവീത് മകനേ, എങ്കകാൽ കനിവെ കാട്ടോണുമെ” ഒൺ കതറി കോന്ത് പുറകോടേ പോയെ.
മതപണ്ടിതരാനെ നിങ്കാക്ക് അമ്മച്ചേ എപ്പേരുപ്പട്ടെ വിനെ വരിനെ; തെയ്വമെചൊല്ലിയൊള്ളെ അറിവിലെ ചാവിയെ നിങ്കെ എടുത്തൊറിഞ്ചാച്ചെ; നിങ്കളോ തെയ്വ രാച്ചത്തിൽ കടക്കിനതുമില്ലെ; കടക്കിനവേരാളെ കടത്തി വുടുക്കിനതുമില്ലെ.”
പിന്നെ ഏശു അവറകാൽ മടുക്കാതെ എപ്പണും വായാതോണും ഒണ്ണത്തുക്ക് ഒരു കതെ പേരേത്തി ചൊല്ലിയത്,
അവൻ കയ്യെ വച്ച് വായാതുകേക്കുചൂട്ടി ചിലയാളുകെ ഉടവുറെ കുഞ്ചിക്കാടെ ഏശുവുകാക്ക് കുടത്തെ; ഒണ്ണാ ശിശിയരുകാട് ഇതെ കണ്ടാലെ അവറളെ വിലയ്ക്കെ.
അത്തുക്ക് അവൻ, “ഏശുവേ, താവീത് മകനേ, എൻകാക്ക് കനിവെ കാട്ടോണുമേ” ഒൺ വലിയതാ കതറി കോന്ത് വുളിച്ചെ.
ഏശു അവുടെ നുണ്ണാപ്പിലെ അവനെ തൻകാക്ക് കുടക്കുവെ തിട്ടമിട്ടെ. കൺ തോണാത്താ കിട്ടെ വന്തതും ഏശു അവൻകാക്ക്,
മാനടവൻ കൂട്ടത്തിൽ നുൺ ചിലെ പരീശരുകാട് അവൻകാക്ക്, “എശമാനനേ, നിൻ ശിശിയരെ അമത്തിയെ” ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
അവൻ ഇകനെ കുരവുട്ട് ഇരുന്തവോളയേ എകൂതാ പള്ളീലെ മൂപ്പൻ ആയിരോശ് കൂരേലിരുന്ത് ഒരാ വന്ത്, “നിൻ മകെ നാത്തെ, എശമാനനെ തൊല്ലെ ചെയ്യാതെ” ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
അത് എന്നേത്തിൽ നുൺ വുട്ടു പോകോണും ഒൺ ഏൻ മൂണ് വട്ടം കരുത്താവുകാൽ കെഞ്ചി കേട്ടെ.