20 പിന്നെ പരീശരുകാട് ഏശുവുകാക്ക്, “തെയ്വ രാച്ചം എപ്പനേ വരിനത്?” ഒൺ കേട്ടെ. അത്തുക്ക് ഏശു, “തെയ്വ രാച്ചം കാൺമ്പേക്കാനതുവോലെ നാത്തെ വരിനത്.
നിങ്കെ പട്ടണത്തിൽ നുൺ എങ്കെ കാലുക്ക് ഒട്ടിയെ കുശുമ്പെ ഇതെ നിങ്കാക്ക് മില്ലോട് നിങ്കാക്ക് എതിരാനെ അടകാളത്തുക്ക് തുവുത്തിട്ടാലെ പോനെ; ഒണ്ണാ തെയ്വ രാച്ചം കിട്ടെ വന്തേയെ ഒൺ നിങ്കെ അറിഞ്ചോനിൻ.
ഒരു ശബത്തുനാ പരീശര് തലവരുകാട്ടിലൊരാ കൂരേക്ക് ഏശു തിൻബേക്ക് പോയെ. അമ്പോളെ അങ്ക് ഇരുന്തവേരാ അവനെ കുറിപ്പാ നോയ്ക്കി ഇരുന്തെ.
രാട്ടിപിരാട്ടുകാറൻ ഓകന്നാൻ വരിനത് വരേക്ക് നായപുറമാണമും പലകപ്പാട്ടുക്കാറാളും നിങ്കാക്ക് വശികാട്ടികയായ് ഇരുന്തെ; ഒണ്ണാ ഓകന്നാൻ വന്തകാലമിരുന്ത് തെയ്വരാച്ചമെ ചൊല്ലിയൊള്ളെ നല്ലെ ചേതിയെ വുളിച്ച് ചൊൽവെ തുടങ്കുകേം എല്ലാരും എകനേം അത്തിൽ കടപ്പേക്ക് നോയ്ക്കികിട്ടും ഇരുക്കിനെ.
മാനടവൻകാട് ഇതെ കേട്ട് ഇരുന്തവോളെ ഏശു എരുശലേമുക്ക് കിട്ടെ വന്തനാലേം തെയ്വ രാച്ചം പുടീയൊൺ വെളിപ്പടുമൊണ്ണു അവറെ നിനച്ചനാലേം ഏശു പിന്നേം ഒരു കതേ പേരേത്തി അവറകാൽ ചൊല്ലിയത്,
“ഏൻ അതികാരമെ നടത്തിനെ രാച്ചം ഇം ഉലകത്തിലൊള്ളതില്ലെ. അകനെ ആയതായപ്പെ എകൂതര് എന്നെ പുടിയാത്തെ നിലേൽ എൻ ഏവലാളികെ അവറാത്തുക്ക് വുറോതമായ് പോരാടുവനായതേ? ഒണ്ണാ ഏൻ അതികാരം നടത്തിനെ രാച്ചം ഇങ്കില്ലെ” ഒൺ ഏശു ചൊല്ലിയെ.